Αν κάποιος με ρωτούσε πόσο περίεργο- εννοώντας curious- βρίσκω τον εαυτό μου θα απαντούσα με τη λέξη αρκετά. Βέβαια εδώ και λίγο καιρό αντιλήφθηκα ότι ποτέ δε βλάπτει λίγη ακόμα περιέργεια, όταν αποφάσισα συνειδητά να γίνω ακόμα πιο περίεργος.
Έκανα ένα μικρό κοινωνικό πείραμα πλησιάζοντας τέσσερις ανθρώπους. Τους ζήτησα να μου περιγράψουν με μια σύντομη φράση τί σημαίνει για αυτούς ελευθερία. Ο πρώτος, ένα δεκάχρονο αγόρι, μου απάντησε: “Ελευθερία για μένα είναι να βγαίνω έξω, να παίζω ποδόσφαιρο και βιντεοπαιχνίδια με τους φίλους μου”. Ο δεύτερος, ένας συμφοιτητής μου στη Νομική, μου απάντησε: “Ελευθερία …
Θέλουμε εκδίκηση και αντίποινα ή απλά την μη επανάληψη της πράξης και δημιουργία νομοταγών πολιτών;
Ψιτ εσύ, ναι εσύ. Ας σε ονομάσουμε Γιάννη ή Μαρία, δεν έχει σημασία. Σου έχω μια ερώτηση. Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη; Και δεν αναφέρομαι στις φορές που κοιτάχτηκες για να πλύνεις τα δόντια σου ή για να χτενιστείς, αλλά στις φορές που όντως είδες εσένα, που παρατήρησες το σώμα σου, το πρόσωπό σου, όλες τις μικρές τέλειες ατέλειές σου που συνθέτουν τον Γιάννη ή την Μαρία. Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε μπράβο είσαι σε καλό δρόμο. Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε σε ρωτάω γιατί;
Φοβάσαι; Και αν ναι, τί; Φοβάσαι ότι θα αντικρίσεις κάτι άσχημο ή ότι θα αντικρίσεις κάτι όμορφο εκεί που οι άλλοι βλέπουν ψεγάδια; Φοβάσαι ότι κοιτώντας τις ραγάδες, την κυτταρίτιδα, την υπαρκτή ή ανύπαρκτη τριχοφυΐα, τις ρυτίδες, τα λευκά μαλλιά, τα σημάδια, τους αγύμναστους μύες, το φτωχό μπούστο, τη μεγάλη περιφέρεια δεν θα νιώσεις αποστροφή; Φοβάσαι ότι δεν είσαι σαν αυτούς; Σαν τις γυναίκες Barbie και τους άνδρες Ken που ποζάρουν επιδεικτικά σε εξώφυλλα περιοδικών, σε διαφημίσεις, σε τηλεοπτικά πλατό, σε social media…
Ε λοιπόν σου έχω ένα μυστικό· δεν πειράζει. Και αυτό το μυστικό θέλω να το μοιραστείς και με άλλους, ώστε να πάψει να είναι μυστικό, ώστε να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητάς μας ότι ένας άνθρωπος είναι πολλά περισσότερα από ένα σώμα. Ένας άνθρωπος είναι ψυχή και νους και αυτά δεν πρέπει να θυσιάζονται στον βωμό της βιομηχανοποιημένης ομορφιάς. Μιας ομορφιάς που προβάλει πρότυπα ατόμων με τέλειες αναλογίες, αψεγάδιαστα σώματα και αγγελικά πλασμένα πρόσωπα. Ατόμων μη ρεαλιστικών. Ατόμων που έχουν στερηθεί τροφή για να φτάσουν στα ελάχιστα κιλά, έχουν γυμναστεί σε εξαντλητικούς ρυθμούς για την τέλεια γράμμωση, έχουν παστωθεί με make up για να ξεγελάσουν τον χρόνο, την κούραση, τις πληγές και τα σημάδια, έχουν υποβάλει τους εαυτούς τους σε επεμβάσεις για να αποκτήσουν τις κοινωνικά αποδεκτές αναλογίες, έχουν μπει σε καλούπια νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσουν μια θέση σε μια κοινωνία που δεν δέχεται τα λάθη και τη διαφορετικότητα.
Εμείς πρέπει να καθορίζουμε την κοινωνία και να μην την αφήνουμε να μας καθορίζει. Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, το αν θέλουμε μια κοινωνία ασπρόμαυρη και ευθύγραμμη. Θυμήσου, όμως, πως η ομορφιά είναι ατελής, πολύχρωμη και με καμπύλες. Για αυτό, την επόμενη φορά μη φοβηθείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη, γιατί αυτό που θα δεις θα είναι ένα θαύμα. Ένα θαύμα που σε αγαπάει, σε κρατάει όρθιο, σε κρατάει ευκίνητο, σε κρατάει ζωντανό. Γιατί «το σώμα μας είναι ένας γαλαξίας και τα σημάδια μας τα άστρα και οι πλανήτες». Ας κανονικοποιήσουμε επιτέλους κανονικά σώματα, κανονικά πρόσωπα και πάνω απ’ όλα κανονικούς ανθρώπους.
Ο αμυγδαλοειδής πυρήνας είναι μια αρχέγονη, διατηρημένη περιοχή στον εγκέφαλο η οποία θεωρείται ότι σχετίζεται κατά βάση με την εκμάθηση, έκφραση και αποθήκευση των συναισθηματικών αποχρώσεων ενός βιώματος. Εμπλέκεται άμεσα στο αίσθημα του φόβου και στην εκδήλωση φοβικής συμπεριφοράς, ενώ συμμετέχει στην έναρξη και στην ολοκλήρωση των σωματικών αντιδράσεων που συνδέονται με τη συναισθηματική κατάσταση. …
Υποκλοπή της Αμυγδαλής: Μπορείς να ξεφύγεις; (Amygdala Hijack) Read More »
Here comes one of those times when I decide to express my thoughts in writing. Taking advantage of the so-called, so-hated, and so-loved social media I wanted to share a friendly “piece of mind”. This time the topic is addiction. Or actually, the “need for more”. Imagine you ate the exact same food every day; …
Ξέρω πάει καιρός, Προτιμώ το “θέρος”, γιατί καλοκαίρι θα ‘πρεπε να ‘ναι πάντα. Ή γιατί ο νους μου στο άκουσμα της λέξης “θέρος” κρατά μόνο το “έρως”. Έρως όπως αυτός ο σαρκικός – όταν η ζεύξη ύδατος και κορμιού μοιάζει ανάγκη εγγενής και αχόρταγη. Γιατί τα σημάδια που άφησε το αλάτι αρνούμαι να τα ξεπλύνω. …
-αυτές- εκ γενετής ετοιμοθάνατες φύλλου συκής θνησιγένεια παραφρασμένο αισχρογράφημα τσακισμένες περισπωμένες σε «ναι» ανείπωτα Γεννήθηκα στις 27/5/2000. Ημέρα Σάββατο. Την πρώτη φορά που μου έκαναν χυδαίο σχόλιο στο δρόμο, ήταν ένα απόγευμα που πήγαινα στην πλατεία απέναντι από το σχολείο με μια φίλη μου, φορώντας ένα ροζ σορτσάκι. Ήταν το καλοκαίρι του 2012. Αυτό σημαίνει …
