Αν κάποιος με ρωτούσε πόσο περίεργο – εννοώντας curious – βρίσκω τον εαυτό μου, θα απαντούσα με τη λέξη “αρκετά”. Βέβαια εδώ και λίγο καιρό αντιλήφθηκα ότι ποτέ δε βλάπτει λίγη ακόμα περιέργεια, όταν αποφάσισα συνειδητά να γίνω ακόμα πιο περίεργος. Αυτό όμως το συνόδεψε και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό, o προσδιορισμός της θετικής επίδρασης της περιέργειάς μου πάνω σε μένα τον ίδιο, την οποία δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι πρόσφατα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Σαν άτομο μου αρέσει να εξερευνώ θέματα φιλοσοφικά και κυρίως υπαρξιακά, καθώς μέσα από την ανάλυσή τους, μου είναι εύκολο να κατανοώ διαυγώς τα ελαττώματά μου και γενικά να μαθαίνω τον εαυτό μου. Στην προσπάθειά μου, λοιπόν, να εξάπτω συνεχώς την περιέργειά μου, ξεκίνησα να εκθέτω τον εαυτό μου σε όση περισσότερη τροφή για σκέψη και σε όσες περισσότερες ιδέες και γενικά σε όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορούσα. Τα ερεθίσματα, με τη σειρά τους, μου αποκάλυπταν μονοπάτια, που με καθιστούσαν ικανό να εντρυφώ όλο και περισσότερο στα θέματα που με απασχολούν συχνά.
Αυτά τα μονοπάτια, δηλαδή, είχαν ως αποτέλεσμα στον ελεύθερό μου χρόνο να εξερευνώ όλο και πιο βαθιά μέσα μου, κυνηγώντας ενδόμυχους ψιθύρους, που πρώτη φορά άκουγα. Περνούσα έτσι πολλή ώρα σε χωράφια αφηρημένης και σύνθετης σκέψης. Έφτασα με αυτόν τον τρόπο σε ένα σημείο που κουράστηκα και ένιωθα εντελώς χαμένος, αν η εξερεύνησή μου δεν απέδιδε καρπούς. Ένιωθα την περιέργειά μου να έχει ξεχειλίσει και να με πνίγει- ευτυχώς δεν είμαι γάτα.
Συνέβη έτσι το εξής: Όσο περισσότερο διογκωνόταν η περιέργειά μου – και η εξερεύνησή μου γινόταν πιο εξαντλητική – τόσο περισσότερο ένιωθα να εκτιμώ το μέτρο και την απλότητα που κρύβουν κάποια πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο, με αυτήν την εκτίμηση ριζωμένη βαθιά μέσα μου πλέον, διαδραματίζοντας τον ρόλο μιας εξόδου κινδύνου, απέκτησα την ικανότητα να υπερβάλλω στην περιέργεια και να εξερευνώ όσο εντατικά επιθυμώ, δίχως να επιτρέπω στην εξάντληση ή στο γεγονός ότι δεν έβγαζα κάποια άκρη, να έχει αρνητικό αντίκτυπο πάνω μου.
Για μένα, συνεπώς, η περιέργεια με βοηθά να γνωρίσω τον εαυτό μου, άρα να γίνω καλύτερος. Από την άλλη, τις φορές που πάει να μου βγει σε κακό, αλλάζει λειτουργία και δρα σαν μηχανισμός ψυχικής ομοιόστασης ώστε, στον δρόμο για να αποκτήσω αυτεπίγνωση και να βελτιωθώ, να μη χάσω την ουσία και μαζί με αυτήν όλη μου την πρόοδο.
Όλα αυτά που έγραψα συμπυκνώνονται στον «νόμο της περιέργειας», όπως μου αρέσει να αποκαλώ τον εξής φαύλο κύκλο, που διέπει την πορεία μου: Η περιέργεια προκαλεί την εξέλιξή μου. Όταν με φτάνει στα όριά μου, τότε με καθησυχάζει στρέφοντας την προσοχή μου στην ομορφιά του απλού. Έτσι βλέπω ξανά πιο καθαρά και τα όρια εξέλιξής μου τεντώνουν.