Παραθέτω Μπρεχτ:
Η πραγματικότητα είναι εκεί και σε περιμένει, θέλει να αλλάξει, άλλαξε την.
Θέλω να αλλάξω τα πράγματα –
Θέλω να είμαι – να στέκομαι όρθια και να μη σωπαίνω.
Θέλω να βρω εσένα και να σου πω το “Ούτε μόνος του ο
εαυτός μου δεν είναι τόσο ο εαυτός του, όσο όταν είναι μαζί σου
Όσο όταν είμαι μαζί σου” του Αμανατίδη και να σε ορίσω σπίτι.
Θέλω να γυρίζω αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί, να φοράω εκείνο το κίτρινο φόρεμα
να ‘χω τα μαλλιά λυτά και να τραγουδάω το “Ρίτα” και η επιστροφή μου να μη θυμίζει κρυφτό ή κυνηγητό ή κανένα παιδικό παιχνίδι γιατί πια μεγάλωσα.
Θέλω να ξυπνώ και να μη μετανιώνω τα ρούχα που διάλεξα χθες βράδυ γιατί το σώμα μου δε μοιάζει με εκείνο το πρότυπο.
Θέλω να γκρεμίσω τα πρότυπα – ή θέλω πρότυπο να ‘μαι εγώ και εσύ.
Θέλω να διαβάσω και να θάψω κάθε φασισμό και να φυτέψω πάνω τουλίπες λευκές – να ταξιδέψω και να εξορίσω κάθε ρατσισμό μαζί με εκείνες τις ταμπέλες.
Θέλω να ξεριζώσω τις ταμπέλες και όσα μπολιάσαν στα θεμέλιά μου άλλοι και συγκρατούν τις ρίζες μου.
Δε θέλω ρίζες – θέλω να μπορώ να φεύγω.
Θέλω φίλους άστρα και άνθη και έρωτες παράφορους.
Δε θέλω τίποτα “φυσιολογικό” και μη – θέλω ανθρώπους.
Ανθρώπους ελεύθερους και αναντικατάστατους ανθρώπους πυροτέχνημα.
Δε θέλω οθόνες – θέλω εκδρομές και υπαίθριες συναυλίες.
Θέλω να τρώω τούρτα όχι μόνο σε γενέθλια.
Θέλω στο “τι θα πει ο κόσμος” να φορώ ωτοασπίδες ή θέλω να μη λέει ο κόσμος τίποτα.
Ή να λέει “πόσο όμορφη είσαι” ή ίσως “τι ωραίος καιρός” κι ας βρέχει.
Θέλω να γράψω σε κάθε τοίχο “Η Τέχνη είναι μονόδρομος” και στο δικό σου “Τέχνη είσαι εσύ”.
Θέλω να προσπαθώ συνεχώς και να μην κουράζομαι ποτέ – θέλω να βρω τις ώρες που χάνω σε πράγματα ασήμαντα.
Θέλω να ξυπνώ χαράματα και να μη μου φτάνει μια ημέρα να προλάβω.
Θέλω να προλάβω.
Θέλω να ανάβω κεριά σε ξεχασμένα μνήματα και να αφιερώνω χαϊκού σε ανθρώπους που δε γνώρισα ποτέ.
Θέλω να συγχωρώ και ας μη ξεχνώ.
Θέλω να γίνω κάτι – θέλω να είμαι κάτι.
Θέλω –