Άλλη μία Δευτέρα και πως έτυχε και έχει ( θα είχε βασικά εάν ζούσαμε κάπου μεταξύ 1445 με 1510) γενέθλια ο Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi. Και θα μου πείτε ποιος είναι ετούτος μαντάμ (ή μεσιέ δεν ξέρω🤭). Ίσως τον ξέρετε με το όνομα που έκανε καριέρα: Sandro Botticelli. Ξεκινάμε από νωρίς τα fun fact λέγοντας ότι Botticelli στα ιταλικά σημαίνει “το βαρελάκι”. Ένα κάποιο body shaming; Ίσως.🧐
Για άλλη μια φορά λοιπόν γυρνάμε στην Ιταλία 🇮🇹 του τότε, όπου γνωρίζουμε τον Botticelli, διακεκριμένος ζωγράφος της αναγέννησης. Στα 18 του λοιπόν αποφασίζει να γίνει ζωγράφος και μαθητεύει δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της Φλωρεντίας, τον Φρα Φιλίπο Λίπι. Το 1467 ολοκληρώνει την φοίτησή του ( ορίστε και ένας πτυχιούχος στην παρέα μας🎓) και ανοίγει το δικό του εργαστήρι όπου ξεκινάει να φιλοτεχνεί προσωπογραφίες για να βγάλει και αυτός το κάτι τις του💲.
Το 1481, ο Πάπας Σίξτος Δ’ τον προσκαλεί στην Ρώμη, μαζί με άλλους σπουδαίους ζωγράφους της εποχής, να εικονογραφήσει τους τοίχους της Καπέλα Σιξτίνα. Μόνο εγώ δεν έχω ζωγραφίσει πχια εκεί μέσα;🎨 Λέτε να φταίει που δεν έχω ιταλική καταγωγή;
Έναν χρόνο αργότερα επιστρέφει στην Φλωρεντία όπου ξεκινάει να ζωγραφίζει μια σειρά αλληγορικών έργων, εμπνευσμένων από τη μυθολογία, συνοδευόμενα με θρησκευτικές συνθέσεις. Τότε δημιουργεί και έναν από τους πιο σημαντικούς του πίνακες ( αυτόν που είδες και ξεκίνησες να διαβάζεις την λεζάντα) την «Αλληγορία της Άνοιξης» (La Primavera εν ιταλιστί που αυτολεξή σημαίνει η Άνοιξη🌻. Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε. Να πούμε).
Στον εν λόγω πίνακας, κυριαρχεί η θεά Αφροδίτη με τον Έρωτα να πετά πάνω από το κεφάλι της, ενώ την πλαισιώνουν οι τρεις Χάριτες χορεύοντας δίπλα στον Ερμή και η θεά των λουλουδιών, Φλώρα, με τον Ζέφυρο που κυνηγά τη νύμφη Χλωρίδα. Χαμούλης δηλαδή. Στον πίνακα, για τον οποίο μέχρι σήμερα εξακολουθούν να προτείνονται ακόμα ερμηνείες, όλες οι γυναίκες εγκυμονούν συμβολίζοντας τη γονιμότητα, ενώ έχουν αναγνωριστεί περίπου 500 διαφορετικά φυτά.🤯🌿
Έτσι και για το κουσκουσάκι λέγεται ότι αρχικά ο πίνακας δεν είχε όνομα και όταν ο ιστορικός τέχνης Τζόρτζο Βαζάρι τον είδε έγιναν “τα βαφτίσια”.