Αλλάζει…
Μαζί με τις εποχές και εμείς πηγαίνουμε.
Αλλάζουμε αργά και σταθερά,
άλλοτε απότομα και ξαφνικά.
Μα πάντα σε διαφορετικές συνθήκες
όπως και οι καιρικές.
Σαν να γινόμαστε από φύλλα φθινοπωρινά,
το κρύο του χειμώνα.
Από εκεί, μια ανθισμένη άνοιξη
κι έπειτα μια ζεστή, καλοκαιρινή μπόρα.
Όπως η μία εποχή διαδέχεται την άλλη,
έτσι και εμείς αλλάζουμε,
από την μια στιγμή στην άλλη.
Στο ενδιάμεσο μάθαμε ότι συμβαίνει η ζωή.
Πρόσεξε όμως αυτό.
Οι εποχές για πάντα θα γυρίζουν κυκλικά
και η ζωή τους είναι αιώνια.
Και ενώ η δική μας έχει πέρας
Έχει έτσι και κάποιο νόημα.
Νιώθει…
Όλο νιώθω,
μα ποτέ δεν ξέρω τι είναι αυτό.
Ίσως γιατί θα είναι το απόλυτο τίποτα .
Ίσως γιατί θα είναι τα πάντα.
Κάπως έτσι, τις φορές αυτές,
το να χωρέσω σε ένα καλούπι αυτό που νιώθω,
φαντάζει αδύνατο.
Γιατί είτε μένει άδειο,
είτε ξεχειλίζει.
Είναι και φορές που το καλούπι αυτό,
και αρκεί και περισσεύει.
Γεμίζει κάπου στη μέση και παίρνει μια αόριστη μορφή.
Μα τη μετριότητα αυτή τι να την κάνω;
Τότε είναι που νιώθω κάτι.
Αυτό το κάτι όμως με τρελαίνει.
Στο περίπου, πάνω κάτω, έτσι κι έτσι.
Τόσο μέτριο δεν πίνω ούτε τον καφέ μου.
Ίσως κάποτε αυτό που νιώθω,
να χωρέσει ακριβώς.
Ίσως τότε το σχήμα θα το ορίσω εγώ.
Κι έτσι θα ξέρω τι είναι και τι να κάνω μαζί του.
Ίσως.