Τα χρήματα, η έννοια του χρόνου, ο πόλεμος και η γνώση (πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας) πως ό,τι κι αν κάνουμε, η ίδια η ζωή κάποια στιγμή θα δώσει τη σκυτάλη στην τρομακτικά άγνωστη για εμάς μεταθανάτια φάση, είναι κάποια μόνο από αυτά που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην τρέλα. Αυτή είναι και η θεματολογία του 8ου δίσκου των Pink Floyd, ”The Dark Side of The Moon” (1973), ενός άλμπουμ τόσο γνωστού, που και Floydian (=φανς των floyd) να μην είσαι, κάποια στιγμή αναμφισβήτητα θα έχεις δει έστω το εξώφυλλό του. Εμείς θα ασχοληθούμε με το 3ο κατά σειρά κομμάτι του δίσκου, το ”On The Run”.
Δεν το χαρακτηρίζω τραγούδι για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν είναι. Δε διαθέτει ούτε έναν στίχο. Αυτό όμως δεν το καθιστά ανίκανο στο να μας ”πει” αυτά που προσπαθεί να μας πει.
Η κεντρική του ιδέα ακολουθεί τη λογική των περισσότερων τραγουδιών του δίσκου – αυτή που αναφέρθηκε παραπάνω. Παρουσιάζει τον ταχύτατο ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται η καθημερινότητα ενός ανθρώπου και το πόσο δύσκολο είναι εκείνος να παραμείνει ανεπηρέαστος ψυχικά από τον φόρτο εργασίας που υποχρεούται να φέρει εις πέρας. Τρέχει ώστε να προλάβει τα πάντα και αυτό, από κάποια στιγμή και μετά, τον φθείρει ψυχολογικά τόσο πολύ, που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, καταλήγει να τον τρελαίνει.
Η μαγεία του ”On The Run” ξεκινά πολύ πριν ξεκινήσει το ίδιο. Το αμέσως προηγούμενο σε σειρά τραγούδι, είναι το ”Breathe (In The Air)”, και το ”On The Run” διαδέχεται το ”Breathe” χωρίς κανένα απολύτως κενό – σαν να είναι ένα. Έχοντας αυτό υπόψη μας, δεν θα μπορούσε να μη μας τραβήξει την προσοχή η απότομη εναλλαγή του ύφους. Η αντίθεση που προκύπτει είναι εκπληκτική: Από το φαινομενικά ονειρικά πλασμένο ”Breathe” (είπα φαινομενικά, θα έρθει και η σειρά του), κάνουμε μία απότομη βουτιά στο σκοτάδι. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβανόμαστε πως το άλμπουμ έχει πάει πια σε άλλη διάσταση.
Κάπου εδώ, προκαταβολικά, θα πρέπει να σου εξηγήσω τι πρόκειται ν’ ακούσεις. Θ’ ακούσεις μια συντριβή αεροπλάνου. Τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά αυτό που θα βιώσεις είναι είναι ταξίδι. Εάν έχεις ακουστικά, φόρεσέ τα. Οι λεπτομέρειες είναι σημαντικές.
Το κομμάτι ξεκινάει – και εμείς τρέχουμε. Ο τίτλος και μόνο, σε συνδυασμό με την ταχύτητα, σου αποπνέει αυτό που λέμε ”Τώρα τρέξε γιατί χανόμαστε”. Αν στην εξίσωση προσθέσεις και όποιον περίεργο ήχο ακούγεται στο background, αγχώνεσαι, ήσουν δεν ήσουν προηγουμένως σε φάση ηρεμίας. Τρέχεις με σκοπό να προλάβεις την πτήση σου. Ανήκεις στη λίστα επιβατών, παρ’ όλα αυτά ποτέ δε φτάνεις εγκαίρως, με αποτέλεσμα η πτήση να ”κλείνει”, και το αεροπλάνο να απογειώνεται χωρίς εσένα. Το ίδιο αεροπλάνο αργότερα πέφτει. Πόσο τυχερός ήσουν…
Ας το δούμε αναλυτικά:
( 00.14 ) Η φάση που είμαστε μες το άγχος; Αυτή.
( 00.27 ) Last Call, τελευταία αναγγελία πτήσης. Δε γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό το τί λέει η υπάλληλος στο μεγάφωνο, μπορούμε όμως να διακρίνουμε την λέξη ”passports”.
( 00:40 ) Τρέξε.
( 00:56 ) Το αεροπλάνο απογειώνεται- δίχως εμάς.
( 01:53 ) Η πρόταση που ακολουθεί είναι τόσο ανατριχιαστική όσο και το γέλιο που την ολοκληρώνει: ”Live for tonight, gone tomorrow, that’s me (laughs)”
( 01:59 ) Το αεροπλάνο αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα (…)
( 02:35 ) (…) τα οποία δεν λύνονται.
( 02:51 ) Για μία ακόμη φορά, η φωνή που μας μίλησε προηγουμένως, τώρα γελάει- ακόμα πιο σαδιστικά από ότι πριν.
( 03: 02 ) Συντριβή του αεροσκάφους
Κι αν αυτό ήταν το τελευταίο στοιχείο του ”On The Run” θα ήμασταν εντάξει. Θα ήταν ένα κομμάτι το οποίο θα περιέγραφε το πόσο τυχερός στάθηκε ένας επιβάτης που δεν πρόλαβε τη συγκεκριμένη πτήση, παρά το ειρωνικό γεγονός του ότι έτρεχε για να την προλάβει.
Η συντριβή συνέβη. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, στατιστικά πήγε και με το παραπάνω. Εκείνος γιατί δε συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι έχασε την πτήση; Δεν είναι ευγνώμων που έζησε; Δεν αντιλαμβάνεται τα θετικά που αποκόμισε από όλο αυτό;
Και το κομμάτι δεν προσπαθούσε να μας περάσει πως πρέπει να στηριζόμαστε σε αυτή. Απλά, κάποιες φορές, να την εκτιμούμε.