Η ψυχή δεν πιστεύω ότι μπορεί να νοείται χώρια από την καρδιά, αλλά ούτε και το ανάποδο. Όχι ότι ταυτίζονται, αλλά κάπου υπάρχει μία σύνδεση. Πώς όταν πληγωνόμαστε, και νιώθουμε ότι πονάει η καρδιά μας…
Στην πραγματικότητα, αισθάνομαι ότι η ψυχή μας είναι αυτή που πονάει. Νιώθω ότι η ψυχή μας είναι ένα έτερο εγώ για τον καθένα ξεχωριστά. Ας πούμε για εμένα, η ψυχή μου ονομάζεται «Σοφία», και είναι ο προσωπικός μου παρατηρητής. Με κοιτάει κατάματα και με αντιμετωπίζει συνεχώς. Ό,τι και αν σκεφτώ ή νιώσω, για εμένα την ίδια ή για τους άλλους, έρχεται αυτή η αόρατη «Σοφία» να με κρίνει, και να αναλάβει όλο το βάρος των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Ταλαιπωρία.
Αυτή είναι η εργασία της ψυχής στα μάτια μου. Αν ήταν όργανο, θα ήταν αποθήκη και κάδος την ίδια ώρα. Γιατί αποθηκεύει ό,τι νιώθουμε, ό,τι ζούμε. Είναι οι μνήμες μας, τα πάντα μας και ταυτόχρονα υποσυνείδητα εκεί ανακυκλώνονται όλα τα προηγούμενα, καλά και άσχημα. Γεμίζει με όμορφα συναισθήματα αλλά και με τοξίνες, κι όλο προσπαθεί να διατηρεί μία ισορροπία ανάμεσα σε αυτά, να αποβάλλει ό,τι κακό νιώθουμε ή ό,τι περνάμε και να κρατά τα καλά. Ανάκληση καλών αναμνήσεων, ή μιας αισιόδοξης εικόνας, ή της φιγούρας ενός αγαπημένου μας. Αυτά έχει ως «όπλα» η ψυχή ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό. Σαν η «Σοφία» να πολεμάει τη Σοφία, για το καλό της!
Η ψυχή αισθάνομαι ότι παίρνει σάρκα και οστά, είναι σαν ολόκληρη παρουσία, αλλά δε χαρτογραφείται, δεν έχει όρια, δεν έχει συγκεκριμένη θέση στο σώμα μας, είναι νοητή. Δεν μπορείς να την αγγίξεις, να τη δεις, μόνο να τη νιώσεις, να την ακούσεις. Και επειδή δεν είναι απτό όργανο, όταν πλήττεται «ανταποδίδει» τον πόνο στο ίδιο της το φρούριο, το Σώμα.
Η ψυχή δύσκολα θεραπεύεται, γι΄αυτό όλα ξεκινούν και τελειώνουν σ’ αυτήν. Και είναι χρέος μας να τη φροντίζουμε και να την προφυλάσσουμε, γιατί πρώτα αυτή πέφτει και μετά το είδωλό της, εγώ και εσύ.