Μικρά Αγγλία

1930-1950, τότε που οι γυναίκες καρτερούσαν, λησμονούσαν και σιωπούσαν και οι άντρες επέλεγαν, ερχόντουσαν και έφευγαν. 7 δεκαετίες μετά και πόσα έχουν … αλλάξει;

      Η ‘’Μικρά Αγγλία’’ γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Ελλάδα, ούσα η δεύτερη εμπορικότερη ταινία της χρονιάς και η πρώτη από τις ελληνικές ταινίες. Γνώρισε επίσης κριτική επιτυχία, αποσπώντας 6 βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ ήταν υποψήφια για άλλα 7. Ακόμη, θριάμβευσε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σανγκάης το 2014, κερδίζοντας τα βραβεία καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη και καλύτερης ηθοποιού.

   Μία δυνατή, έντονη, κατά βάση ρεαλιστική ταινία, με ποιητικά σημεία τόσο στη συγγραφή όσο και στη σκηνοθεσία, που μιλάει για την Οδύσσεια του να είσαι γυναίκα.

   Μια ταινία για την απώλεια και την ατελείωτη μοναξιά που έχουν βιώσει οι γυναίκες στους αιώνες, για το φόβο και τη δειλία. Έχουμε να κάνουμε με μία κοντινή πραγματικότητα, αν σκεφτούμε πως ιστορίες σαν κι αυτές εκτυλίσσονταν μέχρι μερικά χρόνια πριν, αν όχι ακόμα…

   Παρατηρούμε την εκλογίκευση της απομόνωσης και της στέρησης, ενώ οι αντρικοί χαρακτήρες στην ταινία δεν αναπτύσσονται καθόλου κι αυτό αποτελεί μία εξαιρετική σκηνοθετική επιλογή. Αιώνια απόντες, κομπάρσοι στα ίδια τους τα σπίτια, ξένοι για τα παιδιά τους και εξιδανικευμένα υπέροχοι στα μάτια των γυναικών τους.

Δύο αδερφές, η Όρσα και η Μόσχα, από την Άνδρο, γνωστή κι ως Μικρά Αγγλία, αγαπούν και οι δύο τον Σπύρο.

Δεν έφταιγε η Αγγλία που ήταν μικρή κι έπεσαν πάνω στον ίδιο άντρα. Είτε μεγάλη είτε μικρή, ο Σπύρος θα υπήρχε, τα λόγια θα δείλιαζαν, τα δάκρυα θα κύλαγαν κι ο πόνος θα σκοτείνιαζε τις ψυχές τους.

‘’Θα ξενυχτάμε και θ’ ανασαίνουμε, θα ξενυχτάμε και θ’ ανασαίνουμε.’’

Η Όρσα ξενυχτούσε, ο Σπύρος ανάσαινε.

Κι αν δεν έφταιγε η Αγγλία, τότε … ποιος;