Αν ο αδελφός μου μιλούσε, ίσως να μαλώναμε συχνά. Ίσως, αντίθετα, να μοιραζόμασταν όλα μας τα μυστικά. Αν ο αδελφός μου δεν χτυπούσε παλαμάκια και δεν μούγκριζε χωρίς προφανή λόγο, ίσως να μην εισπράτταμε στραβά, εχθρικά βλέμματα όποτε βγαίναμε από το σπίτι. Αν δεν φώναζε όποτε ένιωθε ενθουσιασμό, ίσως να μπορούσαμε να δούμε μια ταινία στο σινεμά χωρίς συγκαταβατικές παρατηρήσεις (στην καλύτερη περίπτωση).
Αν μπορούσε να καθίσει πολλή ώρα στην καρέκλα του, ίσως και να τρώγαμε ως οικογένεια έξω κάποια Κυριακή. Αν δεν αγαπούσε το να πετάει πράγματα απ’ το μπαλκόνι, ίσως να μην έκανε ζημιές σε σπίτια οικογενειακών φίλων και να μας καλούσαν ακόμη σε τραπέζια σπίτι τους. Αν ο αδελφός μου μπορούσε να λειτουργήσει ως αυτόνομος ενήλικας, ίσως η μητέρα μου να μην έτρεμε τόσο στην ιδέα του θανάτου. Ίσως να μην την άκουγα να κλαίει κρυφά τα βράδια.
Αν ο αδελφός μου δεν περπατούσε μερικές φορές περίεργα, ίσως να μην μας κορόιδευαν τα 15χρονα που συναντάμε πού και πού περπατώντας στο δρόμο. Ίσως να μην είχαμε συνηθίσει το πώς είναι να μας στολίζει ο φόβος των άλλων για το “περίεργο”, πότε διακριτικά και πότε πικρόχολα.
Αν ο αδελφός μου ήταν κάποιος άλλος, ίσως να μη δαγκωνόμουν κάθε φορά που με ρωτάνε αν έχω αδέρφια και τι τάξη πάνε, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για την αμηχανία που συνήθως ακολουθεί την απάντησή μου. Ίσως να μην έτρεμα αυτήν την απλή ερώτηση γνωριμίας. Αν ο αδελφός μου ήξερε να ελέγχει τη δύναμη του, ίσως τα χέρια του να μην ήταν γεμάτα πληγές από όλες τις φορές που τα χτύπησε στον τοίχο.
Αν ο αδελφός μου ήξερε να εκφράσει με λόγια το θυμό του, ίσως να μην τσακωνόμασταν με τους γείτονες για τη φασαρία σε ώρες κοινής ησυχίας. Αν ο αδελφός μου δεν ήταν ιδιαίτερος, το μεγαλύτερο μου άγχος ίσως να ήταν οι σπουδές μου ή κάποιος έρωτας κι όχι η στιγμή που θα χρειαστεί να αναλάβω αποκλειστικά εγώ τη φροντίδα του.
Και χίλια δύο άλλα “ίσως”. Ίσως να μην χρειάζονταν χρόνια γνωριμίας πριν τολμήσω να καλέσω κάποιο φίλο ή φίλη σπίτι. Ίσως να μην βούρκωνα άθελά μου κάθε φορά που κάποιος αντιμετωπίζει τον αδερφό μου σαν ίσο χωρίς οίκτο, αλλά να το θεωρούσα δεδομένο. Μα όσα “ίσως” κι αν ονειρεύομαι, ο αδελφός μου είναι αυτιστικός. Αυτιστικός σε μία κοινωνία που έχει σιωπηλά αποφασίσει πως δεν υπάρχει κάπου χώρος γι’ αυτόν, πέρα από το περιθώριο. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.
Εσένα που διάβασες ως εδώ, σ’ ευχαριστώ για την προσοχή σου. Η καθημερινότητα σου είναι γεμάτη από μικρές, ασήμαντες για σένα πράξεις που πιθανώς την επόμενη μέρα δεν τις θυμάσαι καν. Μην ξεχνάς πως με αυτές τις μικρές πράξεις έχεις τη δύναμη να σπρώξεις τον διπλανό σου ακόμη πιο βαθιά στο περιθώριο ή να απλώσεις το χέρι και να τον τραβήξεις έστω ένα εκατοστό μακριά από αυτό.