Όπως όλα τα έμβια όντα, έτσι και ο άνθρωπος βασίζεται όχι μόνο στον εαυτό του αλλά και στους άλλους για την επιβίωση και την εξέλιξή του. Σε όλη μας τη ζωή, από τα πρώτα δευτερόλεπτα έως τα τελευταία, υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης με τους γύρω μας, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε την τροφή, τη στέγη, τη μόρφωση, την ψυχαγωγία μας. Ακόμα και η ανάπτυξη της ίδιας μας της προσωπικότητας και των ενδιαφερόντων μας στηρίζεται εν μέρει σε επιρροές που έχουμε από το περιβάλλον μας. Αντίστοιχα και εμείς με τη σειρά μας, με τις πράξεις μας επηρεάζουμε άμεσα ή έμμεσα τις ζωές των ανθρώπων.
Έτσι, προκύπτει το εξής ερώτημα:
Κατά πόσο έχουμε ευθύνη για τις ζωές των άλλων;
Σαφώς, οι ανάγκες των ανθρώπων είναι αμέτρητες και δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε όλες. Ο χρόνος μας, η κατάρτισή μας, οι πόροι μας και οι δυνατότητές μας δε μάς επιτρέπουν να ασχοληθούμε με όλες τις προκλήσεις που προκύπτουν και να λάβουμε ενεργό ρόλο.
Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιος ζητά βοήθεια, την οποία μπορούμε να την προσφέρουμε; Όταν μας ζητά να δείξουμε έμπρακτα τη συμπαράστασή μας για τις δικές του διεκδικήσεις; Μπορούμε να πούμε ότι ένα πρόβλημα δε μας αφορά επειδή δεν το έχουμε αντιμετωπίσει ακόμα ή επειδή εμείς το ίδιο πρόβλημα το έχουμε ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό;
Κατά τη γνώμη μου, φέρουμε ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Έχουμε ευθύνη να υπερασπιστούμε όχι μόνο τα δικαιώματά μας, αλλά και τα δικαιώματα άλλων κοινωνικών ομάδων. Πρέπει να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα των μαύρων, ακόμα και αν είμαστε λευκοί. Πρέπει να υποστηρίξουμε την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ακόμα και αν δεν ανήκουμε σε αυτή. Πρέπει να υποστηρίξουμε τους αγώνες των γυναικών, ακόμα και αν δεν είμαστε γυναίκες. Πρέπει να υπερασπιστούμε τα θύματα, παρ’ όλο που εμείς δεν υπήρξαμε θύματα. Πρέπει να προστατέψουμε το περιβάλλον, παρ’ όλο που εμείς ζούμε σε καθαρή γειτονιά. Και χίλια δύο άλλα.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι τα κοινωνικά προβλήματα δε μας αφορούν επειδή δε μας επηρεάζουν άμεσα. Πώς περιμένουμε να δούμε αλλαγές αν εμείς οι ίδιοι δεν αναλάβουμε δράση; Και οι αλλαγές αρχίζουν από μέσα μας. Ώρα, λοιπόν, να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να μην προσπαθούμε να μεταθέσουμε τις ευθύνες στους άλλους.
Όπως είπε και ο Καζαντζάκης:
Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.