O άνθρωπος εκ φύσεως έχει την τάση να επικεντρώνεται στο “εγώ” του…
Να μεγαλοποιεί ό,τι τον αφορά. Στενεύει τα όρια γύρω του με σκοπό να μεγενθύνει κάθε πρόβλημα.
Η μοναξιά κατ’ εξοχήν είναι μια λέξη που μπορεί παράλληλα να έχει έκταση αλλά και στην ουσία να εγκλωβίζει το είναι σου. Τη νιώθεις στο μεγαλείο της αλλά ταυτόχρονα σε κάνει να νιώθεις και τόσο μικρός, αντικρουόμενες έννοιες.
Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να τη βιώνουμε τόσο έντονα. Ένα μυαλό που επιτρέπει να την φιλοξενεί, το ίδιο μυαλό της επιτρέπει και να επεκταθεί. Δεν είμαστε μόνοι… δεν είσαι μόνος..
Βάζοντας το μυαλό σε τάξη, αφουγκράσου και συγκεντρώσου, φύγε απ’ το εγώ σου και σκέψου πού ανήκεις, πού βρίσκεσαι, πού υπάρχεις. Είναι εκπληκτικό αν σκεφτείς πως την ίδια στιγμή που εσύ βιώνεις κάτι άσχημο – όπως η μοναξιά – τη στιγμή που συνδέεις αυτή σου τη μέρα, την ώρα, τα λεπτά με αυτό το συναίσθημα, παράλληλα χιλιάδες άνθρωποι κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό ακριβώς τα ίδια λεπτά με σένα. Τα λεπτά αυτά που θεωρείς τόσο άσχημα, που τους επιτρέπεις να καθορίσουν την ψυχολογία σου, για κάποιους εκείνα τα λεπτά ίσως είναι τα καλύτερα της ζωής τους.
Την ώρα που εσύ διαβάζεις αυτό το κείμενο, κάποιοι γιορτάζουν, άλλοι κλαίνε, κάποιοι γελάνε, άλλοι ερωτεύονται, άλλοι φέρνουν μια ζωή στον κόσμο… Άλλοι χάνονται, κάποιοι ταξιδεύουν, άλλοι παίρνουν πολύ σοβαρές αποφάσεις ζωής. Άλλοι το διαβάζουν μαζί με σένα.. Οι τοίχοι ενός σπιτιού, η πόρτα που κλείνει μπροστά σου, δεν εκφράζει τη μοναξιά σου ούτε καθορίζει τα όρια της. Ζούμε όλοι μαζί, όλοι δίπλα-δίπλα και βιώνουμε τόση μοναξιά γιατί δεν συνειδητοποιούμε το πολύ απλό. Μας χωρίζουν μερικοί τοίχοι αλλά μας περιορίζει το ίδιο μας το μυαλό… Όχι οι τοίχοι. Σήμερα το απόγευμα, εσύ διάβασες αυτό το κείμενο, η Μαρία παντρεύτηκε, ο Άγγελος έχασε τη δουλειά του, η Κάτια τρέχει, η Σοφία γέννησε, ο Κώστας ερωτεύτηκε, η Μαίρη έκλαψε, η Βάσω γιορτάζει. Ίσως η δική σου μοναξιά να μην μοιάζει τόσο ασφυκτική…αν την εξιδανικεύσεις.