“Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι Αλβανοί είναι κλέφτες.”
“Εγώ δεν έχω θέμα με τους “μαύρους”, αλλά να μην είναι και στην χώρα μου.”
“Δε με ενοχλούν οι gay, αρκεί να μην το δείχνουν.”
“Να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, αλλά άμα έχανες/έπαιρνες 10 κιλά θα ήσουν ακόμα καλύτερα.”
“Για κοπέλα έχεις πολλές τρίχες, πρέπει να ξυρίζεσαι”
“Εσύ είσαι άντρας, δεν πρέπει να κλαις.”
“Αγαπημένες” φράσεις που ακούμε ακόμα και σήμερα.
Φράσεις που μας έκαναν να κλειστούμε στον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να μπούμε σε αυτά τα καλούπια που χρόνια τώρα έχουν χτιστεί γύρω μας.
Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως με την έννοια ρατσισμό εννοούμε την αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους. Μέσα της λοιπόν, η έννοια του ρατσισμού εμπεριέχει τη διάκριση που είναι ένα φαινόμενο που θριαμβεύει στις μέρες μας. Διάκριση ανάλογα με το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό και πόσα άλλα ακόμα.
Κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους σαν να είναι δουλειά γραφείου.”Παρακαλώ όσοι είστε gay να περάσετε από εκεί”. Και από την τόση καταπίεση φτάνουμε πλέον σε σημείο να νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε τι είμαστε. Λες και πρέπει να το δηλώσουμε σε κάποιον. Λες και πρέπει να δίνουμε αναφορά για το τί θέλουμε, από πού είμαστε και σε τί πιστεύουμε. Αυτά μας χαρακτηρίζουν βλέπετε. Πλέον δεν έχει σημασία ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου άλλα τα γνωρίσματα του, το χρώμα του, τα κιλά του και με το ποιον θέλει να έχει δίπλα του στη ζωή.
Ενοχλώ κάποιον εάν είμαι straight ή gay ή δεν θέλω να χαρακτηριστώ; Με κάνει καλύτερο άνθρωπο εάν γεννήθηκα στην Ελλάδα, στην Βουλγαρία ή στην Γερμανία; Είμαι λιγότερο όμορφη/ος εάν “έχω 10 κιλά παραπάνω” ΄ή “πρέπει να βάλω μερικά κιλά”; Says who?
Γιατί συνεχίζουμε να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και να τους κρίνουμε με βάση αυτές; Γιατί πρέπει μαζί με το όνομά μας όταν γνωρίζουμε κάποιον να λέμε και την ιδιότητα μας;
Και μετά, έρχονται οι άλλοι. Οι “ανώτεροι”. Αυτοί που “δέχονται την διαφορετικότητα” και πρέπει να τους πεις και ευχαριστώ.
Διαφωνώ πολύ με την φράση “ πρέπει να μάθεις να δέχεσαι την διαφορετικότητα”. Ποια είμαι εγώ που πρέπει να δεχθώ κάποιον και ποιος είναι αυτός που πρέπει να έχει την αποδοχή μου;! Γιατί νιώθει ότι χρειάζεται την αποδοχή μίας άγνωστης για να ζήσει ελεύθερα τη ζωή του;
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έτσι πρέπει να του φερόμαστε. Και με το μοναδικός δεν εννοώ ότι είναι από κάποια άλλη χώρα ή έχει άλλο χρώμα από το δικό μου, αλλά ότι έχει άλλο χαρακτήρα, άλλες ανάγκες και άλλη προσωπικότητα από εμένα. Κάθε άνθρωπος έχει περάσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του που τον έχουν διαμορφώσει.
Εξάλλου, όπως είχε πει και ο Αριστοτέλης – Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων.
Είμαστε όλοι άνισοι, είμαστε όλοι διαφορετικοί μεταξύ μας και ταυτόχρονα μοναδικοί.
Γιατί πρέπει να πάρουμε την έγκριση κάποιου για να είμαστε ο εαυτό μας; Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ τι θα πει ο γείτονας; Γιατί ζητάμε απεγνωσμένα την αποδοχή από τους άλλους και δεν δεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό όπως είναι;
Κανείς δε θα ζήσει την ζωή σου πέρα από εσένα.
Οπότε εάν με ρωτάς, μην ψάχνεις για την αποδοχή των άλλων, αλλά την δική σου ελευθερία.