Τι σημαίνει καλοκαίρι; Για όλους κάτι διαφορετικό και συνάμα το ίδιο. Μία ξεκάθαρη εικόνα, μία μυρωδιά, μία συγκεκριμένη ανάμνηση. Είναι λίγο από το γαλάζιο της θάλασσας και λίγο το κίτρινο του ήλιου. Μυρίζει αλμύρα και έχει τη γεύση ενός καλοκαιρινού φρούτου.
Είναι ακόμα κατιτίς και από τις άλλες εποχές. Είναι η γλυκόπικρη επίγευση του φθινοπώρου καθώς αποχαιρετάς το καλοκαίρι και δίνεις υποσχέσεις για το επόμενο. Η λησμονιά της ζέστης και της ξεγνοιασιάς, στα μέσα του χειμώνα, που η θύμησή τους σε κάνει να ξεχνάς όλες σου τις υποχρεώσεις. Είναι ακόμα αυτή η ξαφνική αδημονία που σε πιάνει μόλις μπει η άνοιξη, αφού αισθάνεσαι τη λαχτάρα να μεγαλώνει όσο το καλοκαίρι επιτέλους πλησιάζει.
Μα όταν φτάσει… τότε τι είναι; Καλοκαίρι είναι εκεί που νιώθεις ηρεμία, χαρά και ελευθερία. Στο κάμπινγκ με την παρέα, με κιθάρες και τραγούδια γύρω από τη φωτιά. Στην κατασκήνωση που πας από μικρό παιδί και για πάντα θα έχεις στην καρδιά σου, όσο και αν μεγαλώσεις. Στο ήρεμο νησάκι με την οικογένεια ή το άλλο σου μισό, αλλά και στην πόλη όπου οι βραδιές γίνονται ξημέρωμα με ατέλειωτο χορό, ακόμη και αν δουλεύεις την επόμενη μέρα. Ημερήσιες εξορμήσεις στη θάλασσα, πανηγύρια στο χωριό, παραθερισμός στο εξοχικό… η λίστα είναι ατελείωτη και οι τρεις μήνες λίγοι.
Αν το καλοκαίρι έχει ψεγάδια, το πιο μεγάλο είναι ότι τελειώνει. Όμως πάντα θα σου υπόσχεται την επιστροφή του και πάντα θα σε προκαλεί να ζήσεις ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα στην παραλία, ένα ακόμη βραδινό μπάνιο… μικρές «αέναες» στιγμές ανεμελιάς που σου λείπουν ήδη πριν τελειώσουν και σε κάνουν να ερωτεύεσαι τη ζωή λίγο παραπάνω. Έτσι λοιπόν καλοκαίρι είναι θ(έρως). “Αν μια νύχτα του Ιούνη μπορούσε να μιλήσει, μάλλον θα καυχιόταν ότι επινόησε τον έρωτα” είχε πει ο Bernard Williams, Άγγλος ηθικός φιλόσοφος. Μια φράση που όσο μελό και αν μπορεί να σου φανεί… δε θες να την αμφισβητήσεις.
Μα κι αν το θες γιατί είσαι κυνικός, περίμενε λίγο ακόμα και θα στο αποδείξει. Γιατί το καλοκαίρι δεν αργεί. Το καλοκαίρι θα έρθει και μαζί του θα έρθουν και χαρούμενες μέρες.
Γιατί είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτές, το ξέρεις;