Όποτε πνίγετ’ η Γη μας• δυό σφαίρες μακριά η μία απ’ την άλλη. Μια πηχτή και μαύρη σαν το σκότος που θολώνει ενα νού. Η άλλη λευκή σαν τη ματιά του τυφλωμένου μυαλού. Κι όσοι το σύμπαν αντικρύσαν το αυθεντικό (ενδιάμεσα, γκρί) για ένα παράπονο είπαν: Ότι μες στο κενό δεν ανθίζει ζωή. Μια γέφυρα …
Περίπου 4,6 δισεκατομμύρια έτη πριν. Κοιτώ το ρολόι μου. Ώρα 00:00. Μια νέα μέρα ξεκινά και απαντά στο όνομα Γη. Ώρα 3:00 τα χαράματα. Βρέχει. Όχι, δεν είναι μια ρομαντική νυχτερινή βροχή. Πάει ώρα πολύ που βρέχει μετεωρίτες! Όμορφο, δεν αντιλέγω, μα δεν έχω κανέναν να μοιραστώ το δέος σε τούτη τη νεκρή και αδειανή …
Γειά σας. Είμαι ο 18.253 και αυτό είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζετε για μένα. Τούτη είναι η πεποίθηση του σημερινού μας εκπαιδευτικού συστήματος… Κάθε έτος, χιλιάδες δεκαοκτάχρονοι, με μυαλά έτοιμα να σκάσουν από όνειρα, οδεύουν κάθε μέρα για μια, δυο βδομάδες προς τα εξεταστήρια των πανελληνίων: ένα γλυκόπικρο αντίο στην στέγη της καθημερινότητάς …
Καθήμενος στο πλοίο του γυρισμού προσπαθώ να υπερνικήσω την μελαγχολία, που πάντοτε συνοδεύει το πέρας των διακοπών, με ένα βιβλίο. Η συγγραφέας διατυπώνει μια ενδιαφέρουσα άποψη που δεν έχω ξανασυναντήσει: «Δεν μπορεί κανείς να φοβηθεί κάποιον που δεν μπορεί να νοιώσει φόβο». Η ιδέα αυτή με βρίσκει δύσπιστο. Απόλυτο κι αβάσιμο, σκέφτομαι. Θα πίστευα μάλλον …
Αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, είναι η πρώτη φορά που αρθρογραφώ για αυτόν τον ιστότοπο. Μου αρέσει να ντύνω τις πράξεις μου με συμβολισμούς – είναι κάτι που λείπει αρκετά από τις ζωές μας και η έλλειψη αυτή απομυζάει μεγάλο μέρος της ομορφιάς της, θεωρώ. Έτσι λοιπόν -τι πιο αρμοστό για την εκκίνηση μιας τέτοιας συνεργασίας;- σήμερα …
