Αν ψάχνετε ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, ένταση και μαθήματα θέλησης και πίστης, τότε η “Αχανής Μοναξιά” είναι το βιβλίο σας.
Υπόθεση:
1974. Ο Ερντ αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή με τη γυναίκα του, Κόρα, και τη δεκατριάχρονη κόρη τους Λένι, στη μακρινή Αλάσκα. Εκείνος, μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο του Βιετνάμ, δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του και αλλάζει δουλειές και πόλεις συνεχώς. Εκατόν εξήντα στρέμματα γης και μια καλύβα που κληρονομεί από τον Μπο Χάρλαν αποτελεί τη σανίδα σωτηρίας τους και αποφασίζουν να την εκμεταλλευτούν. Όμως η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα είναι δύσκολη, παρά το γεγονός ότι οι ντόπιοι τούς καλοδέχονται και τους βοηθούν να γνωρίσουν τους κινδύνους της περιοχής και να κάνουν πιο εύκολη τη διαβίωσή τους. Το κρύο, το ατελείωτο σκοτάδι και οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες της εποχής, πυροδοτούν τις εμμονές του Ερντ και τον οδηγούν σε βίαια ξεσπάσματα και αλλοπρόσαλλες αποφάσεις. Η τοπική κοινωνία προσπαθεί να βοηθήσει τις δύο γυναίκες να ξεφύγουν από τον οξύθυμο χαρακτήρα του, αλλά η Κόρα δεν μπορεί να υπερβεί τα συναισθήματά της, παρασύροντας και τη Λένι σε μια οδυνηρή καθημερινότητα. Η μόνη ελπίδα είναι ο έρωτας. Αλλά ο Ερντ δεν έχει πει την τελευταία του λέξη…
Δεν θα κρύψω το βιβλίο αυτό πέτυχε κέντρο, μίλησε απευθείας στην ψυχή μου. Οι λόγοι; Πάρα πολλοί…Αρχικά το σκηνικό της Αλάσκα ήταν κάτι παραπάνω από απλό τόπο δράσης του βιβλίου. Ένιωσα ότι η Αλάσκα είχε ψυχή. Ήταν παρούσα και εμβληματική για την πορεία και την εξέλιξη του βιβλίου. Όλα τα γεγονότα φορτίστηκαν λίγο περισσότερο γιατί έλαβαν χώρα συγκεκριμένα εκεί, στην Αλάσκα, το τελευταίο σύνορο. Οι περιγραφές με τις οποίες η συγγραφέας αποτυπώνει την εικόνα της Αλάσκα στο χαρτί θυμίζουν φωτογραφία Polaroid, όπως αυτές που τραβάει η πρωταγωνίστρια· στην αρχή νομίζεις ότι δεν εμφανίζεται τίποτα πέρα από το απόλυτο μαύρο και όσο προχωράει η ώρα ξεκαθαρίζει η εικόνα και αποκρυσταλλώνει το μαγευτικό τοπίο. Ξεχώρισαν επίσης οι γυναικείοι χαρακτήρες και η δυναμικότητα που έδειξαν παρά την αντιφατικότητά τους, το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που είναι χτισμένο γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ και την ανασφάλεια που γέννησε σε κάθε σπίτι, ακόμα και αν το σπίτι αυτό βρίσκεται στο τελευταίο σύνορο. Τι να πούμε τώρα για τις ανατροπές; Που οι εξελίξεις τρέχουν, αλλά παράλληλα νιώθεις ότι έχουν περάσει από μέσα σου, σε έχουν επηρεάσει. Και όλα αυτά βέβαια μέχρι να γυρίσεις σελίδα και να μείνεις πάλι με το στόμα ανοιχτό.
Ακόμη κι αν δε βίωσες ποτέ τις συνθήκες επιβίωσης στην Αλάσκα, ακόμη κι αν δε έζησες σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δε σου προσέφερε ποτέ ασφάλεια, νιώθεις την ιστορία αυτή δικιά σου. Η Λένι, η 13χρονη ηρωίδα που ακολουθούμε στο μυθιστόρημα, έχει ανάγκη να νιώσει ότι ανήκει κάπου, ότι μπορεί να αποκαλεί κάποιον τόπο σπίτι της. Διαβάζει βιβλία για να χαθεί σε ξένους κόσμους, εκεί όπου βρίσκει ένα καταφύγιο από το τοξικό περιβάλλον των παιδικών της χρόνων και συνάμα βρίσκει έναν τόπο που θα μπορεί να αποκαλεί δικό της. Αποζητά την ανθρώπινη επαφή, αλλά μετακομίζοντας στην Αλάσκα της δεκαετίας το ’70 αυτό φαντάζει αδύνατο. Ή μήπως όχι;
Αγαπημένη φράση: «Στη λογοτεχνία , ο θάνατος σήμαινε πολλά πράγματα, μήνυμα, κάθαρση, αντίποινα. […] ο Θάνατος σού έφερνε δάκρυα, σε γέμιζε θλίψη, αλλά, στα καλύτερα βιβλία της, χάριζε και γαλήνη, ικανοποίηση, την αίσθηση ότι η ιστορία τελείωνε όπως ακριβώς έπρεπε να τελειώσει. Στην πραγματική ζωή, διαπίστωνε η Λένι, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ο θάνατος ήταν θλίψη που πλημμύριζε τα σωθικά σου και άλλαζε τον τρόπο που έβλεπες τον κόσμο».