Πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι θέλουμε να κάνουμε πράγματα, αλλά εν τέλει καταλήγουμε να μην κάνουμε πολλά από αυτά που σκεφτόμαστε. Διστάζουμε. Τι εμπόδια τίθενται μπροστά μας;
Μήπως η καθημερινότητα και οι συνεχείς υποχρεώσεις της αποτελούν προτεραιότητα και δε μας αφήνουν πολλά περιθώρια για άλλες ενέργειες;
Είναι ο φόβος ότι μπορεί να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε όπως το θέλουμε;
Υπάρχει μια εσωτερική δύναμη που τελικά μας θέτει όρια και δε μας επιτρέπει να τολμήσουμε;
Ή μήπως εγκλωβιζόμαστε στην ασφάλεια που νομίζουμε πως έχουμε και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε ή να ζήσουμε έξω από αυτήν;
Σίγουρα πρόκειται για έναν συνδυασμό όλων των παραπάνω.
Εγώ θα επικεντρωθώ, λίγο περισσότερο, στο τελευταίο από τα ερωτήματα το οποίο, όπως θα δούμε, συνδέεται άρρηκτα και με τα υπόλοιπα. Σαν ενιαίο συνονθύλευμα.
Κρίνω ότι, συχνά, κάποιος δεν κάνει πράγματα επειδή έχει συνηθίσει να ζει στο comfort zone του και δυσκολεύεται να βγει έξω από αυτό. Προσοχή όμως.
Αν αισθάνεσαι ασφαλής, δε σημαίνει ότι δεν είσαι ανασφαλής.
Και αναφέροντας τη λέξη “ανασφαλής”, φυσικά σκέφτομαι όλες αυτές τις φορές που κάποιος θεωρεί ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ότι δεν έχει τις δυνατότητες και την τύχη να πετύχει αυτό που θέλει. Έτσι προτιμά να μην εκτεθεί, να μην δοκιμάσει, να μην προσπαθήσει για να μην πληγώσει το ισχυρό “Εγώ” του που έχει διαμορφώσει μέσα σε ένα κλίμα ασφάλειας και σιγουριάς.
Η άποψή μου είναι ότι καλό θα ήταν να “βγούμε” από αυτό το κλίμα ασφάλειας. Αν ρισκάρουμε, αν κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε και θέλουμε συνειδητά, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα, έχοντας χτίσει το “Εγώ” μας, λαμβάνοντας ποικίλα εξωτερικά ερεθίσματα και έχοντας βιώσει μοναδικές εμπειρίες, είτε θετικές, είτε αρνητικές, θα αισθανθούμε ισχυρότεροι.
Σε τελική ανάλυση, θα βελτιώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και θα τον καταστήσουμε πιο δυνατό και έτοιμο να αντιμετωπίσει μια αντίστοιχη κατάσταση στο μέλλον.