-Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
-Το όνειρό μου είναι να…
Έχετε σκεφτεί πως αυτή η λέξη, που μοιάζει τόσο χαζή, τόσο προφανής, δεν είναι; Από μικροί γεμίζουμε το κουτάκι της λέξης αυτής, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το βάρος και το βάθος του νοήματός της.
Βλέπεις, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την έννοια των λέξεων με τη μέγιστη βαρύτητα τους.
Τρομακτικό, αν με ρωτάς. Tρομακτικό να βάζεις στο στόμα σου λέξεις με τόσο βάθος. Λέξεις, που δεν είναι απλά μια σειρά γραμμάτων σε ένα λευκό χαρτί. Ξυπνάς μια μέρα και δεν αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα όπως πριν και είδες που τελικά η λέξη ” όνειρα ” έχει δεθεί τόσο σφικτά με όλες τις επιθυμίες σου.
Ξέρεις γιατί; Ήρθε η ώρα να ελαφρύνει το κουτί. Γιατί εσύ το γέμισες και έδωσες την βαρύτητα που του έπρεπε. Είναι βλέπεις λέξεις, που ο καθένας μας αφουγκράζεται αλλιώτικα. Aλλιώτικα γιατί τους δίνει υπόσταση ο ίδιος. Αλλιώτικα γιατί φτάνει η στιγμή που αυτά τα “όνειρα”, που έλεγες ως παιδί, ήρθε η ώρα να βγουν από το κουτί και να αποκτήσουν υπόσταση. Πίστεψέ με, όταν τα κουβαλάς τόσα χρόνια, βαραίνουν όλο και περισσότερο και σε πονάει όταν δεν πραγματοποιούνται και γίνονται απωθημένα.
Όλοι μας γεμίζουμε χρόνια αυτά τα κουτάκια με τις λέξεις – όνειρα και κάποια στιγμή το κουτί αυτό θα ξεχειλίσει. Τότε, θέλω να αρχίζεις να βγάζεις μία προς μία τις επιθυμίες σου, να ελαφρύνει πια αυτό το βάρος. Πάντα θα κουβαλάμε όσα ονειρευτήκαμε. Όσα πραγματοποιήσαμε θα ‘ναι στο μυαλό μας, ενώ όσα έμειναν στο κουτί..
Τα κουβαλά η ψυχή μας.