Είχα την ευκαιρία πριν λίγες μέρες να ακούσω τον Michael Malice να μιλάει στο podcast του Joe Rogan.
Το θέμα το οποίο μου τράβηξε περισσότερο από όλα την περιέργεια, ήταν η κουβέντα τους σχετικά με αυτό που θα αποκαλούσαμε Unknown Atrocities, οι φρικαλεότητες που συμβαίνουν γύρω μας σε όλο τον κόσμο, κυρίως σε ευρεία κλίμακα, και δεν έχουμε καμία επίγνωση αυτών.
Και ίσως εδώ μερικοί μου πείτε, τι εννοείς πως δεν τις γνωρίζουμε; Πλέον με τον κόσμο του διαδικτύου μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να γνωρίζουμε τι συμβαίνει από τη μία άκρη της Γης μέχρι την άλλη.
Πώς γίνεται να μας διαφεύγουν;
Για χάρη της συζήτησης και γιατί ειλικρινά πιστεύω πως είναι περισσότερο θέμα άγνοιας – όσο επικίνδυνη και αν είναι αυτή – θα ήθελα προς το παρόν να το αγνοήσουμε αυτό το ενδεχόμενο και να επιλέξουμε να πιστέψουμε πως είμαστε απλώς ακόμη στο σκοτάδι για πολλά από αυτά τα τραγικά ζητήματα.
Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός, επέλεξα να δοκιμάσω να κάνω μια βαθιά βουτιά σε μερικές μόνο από αυτές τις Άγνωστες Φρικαλεότητες.
Ελπίζω σιγά σιγά να καταλήξουμε μαζί σε τυχόν συμπεράσματα για όλη αυτήν την οδύνη που μας περιβάλλει και να μπορέσουμε να δούμε παρέα τον κόσμο με μία πιο καθαρή ματιά, να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε στο σήμερα, να μάθουμε, μέσω της ιστορίας, πώς φτάσαμε σε αυτό, να εκτιμήσουμε τα όσα θεωρούμε πολλές φορές δεδομένα και να προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό, έστω και με την ενημέρωση τη δική μας και των πλησίον μας.
Την τιμητική της, αν θα μπορούσα να το αποκαλέσω έτσι, για την πρώτη μας απόπειρα έχει η Βόρεια Κορέα.
Μία χώρα που σκεπάζεται από ένα πέπλο μυστηρίου.
Όλοι μας την έχουμε ακούσει στις ειδήσεις από μικροί, οι περισσότεροι έχουμε δει τον supreme leader τους με τα μεγάλα μάγουλα με τα πολλά memes, αρκετοί θυμόμαστε τις προκλητικές τους δηλώσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά πολύ λίγοι έχουμε ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό το απομονωμένο μέρος του κόσμου.
Μία σύντομη ιστορική αναδρομή πιστεύω θα μας βοηθήσει αρκετά για να καταλάβουμε περισσότερα για την Βόρεια Κορέα.
Η Βόρεια Κορέα αποκαλείται επίσημα ως Λαϊκή Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και με το κάθε τι που θα διαβάζουμε για αυτή, όλο και πιο ειρωνική θα μας ακούγεται αυτή η ονομασία.
Η σύγχρονη ιστορία της δεν ξεκινάει και πολύ πίσω.
Μόλις το 1945, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Κορέα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες από την Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την μία στον Βορρά δημιουργήθηκε η σοσιαλιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και από την άλλη στον Νότο δημιουργήθηκε η καπιταλιστική Δημοκρατία της Κορέας. Στην σοσιαλιστική Βόρεια Κορέα, όπως υποδεικνύει και το όνομα, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος, και όποιος έχει διαβάσει λίγο Orwell, μπορεί ήδη να φανταστεί που οδηγεί κάτι τέτοιο.
Από την ίδρυση της μέχρι σήμερα, την εξουσία στην χώρα έχει ο Κιμ Ιλ Σουνγκ και οι απόγονοί του. Πρόκειται για μία συγκεντρωτική και απολυταρχική εξουσία που από τα παραδείγματα επιβολής της δύναμής της θα καταλάβουμε τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Και προσέξτε, μπορεί να έχει πεθάνει εδώ και κοντά 30 χρόνια ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, αλλά δεν είναι τυχαίος ο ενεστώτας. Σύμφωνα με το σύνταγμα τους, ακόμη θεωρείται ο ένας και μοναδικός Αιώνιος Πρόεδρος που έχει θεοποιηθεί. Οι άνθρωποι εκεί πιστεύουν πως οι ανώτατοι ηγέτες τους δουλεύουν καθημερινά όπως αυτοί, πως παλεύουν πιο σκληρά από όλους για την ευημερία του συνόλου, πως είναι οι άριστοι μεταξύ ίσων.
Για περισσότερες ιστορικές πληροφορίες θα σας παρότρυνα να ψάξετε μόνοι σας όσοι έχετε το ενδιαφέρον. Στόχος του κειμένου δεν είναι ένα academic paper πάνω στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και δεν θέλω να μακρυγορώ πριν φτάσω στο ζουμί της υπόθεσης.
Όπως καταλαβαίνετε, η Βόρεια Κορέα είναι μία χώρα με ένα σύστημα που δεν περνάει καν από το Δυτικό καπιταλιστικό μυαλό μας. Το συγκεκριμένο σύστημα στερεί από τους πολίτες του την ίδια τους την ανθρωπιά. Για γενιές τώρα οι Βορειοκορεάτες ζουν μέσα στην εξαθλίωση χωρίς να γνωρίζουν τι υπάρχει πέρα από τα όρια της χώρας τους.
Πώς να γνωρίζουν άλλωστε;
Δεν έχουν καμία πρόσβαση στην γνώση πέρα από αυτή που τους προσφέρει το Big Brother κράτος τους. Το μικρό ραδιοφωνάκι που μόνιμα παίζει στο background του Winston Smith εκεί δεν αποτελεί φαντασία, είναι η σκληρή τους πραγματικότητα.
Από την στιγμή που γεννιέσαι έως και την τελευταία σου πνοή, δεν μαθαίνεις την λέξη αγάπη, ούτε την λέξη εγώ.
Αν πεινάς, θα πρέπει να πεις εμείς πεινάμε, και οποιαδήποτε μορφή στοργής και φροντίδας αναφέρεται μόνο στους ανώτατους ηγέτες τους.
Δεν θα ακούσεις την μητέρα να σου λέει ποτέ πόσο σε αγαπάει, γιατί δεν γνωρίζει πώς να το βάλει σε λέξεις.
Οι Βορειοκορεάτες δεν γνωρίζουν πως είναι Ασιάτες, ξέρουν πως είναι η φυλή του Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Το ημερολόγιο τους δεν ξεκινάει από την γέννηση του Χριστού, ξεκινάει από την γέννηση του Θεοποιημένου τους δικτάτορα.
Δεν γνωρίζουν πως είναι καταπιεσμένοι… δεν γνωρίζουν πως είναι σκλάβοι.
Η ζωή στην Βόρειο Κορέα είναι απλή, κάθε μέρα απλώς παλεύεις για την επιβίωσή σου, την δική σου και της οικογένειάς σου.
Οι άνθρωποι εκεί που λέτε δεν πεθαίνουν από καρκίνο, πεθαίνουν από την πείνα.
Πεθαίνουν στον δρόμο, ενώ περπατάνε, πεθαίνουν πάνω από το πηγάδι, ενώ παλεύουν να μαζέψουν νερό, πεθαίνουν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους.
Όσοι καταφέρνουν να επιβιώσουν, τα βγάζουν πέρα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Τα βγάζουν πέρα τρώγοντας κατσαρίδες και ακρίδες, το φαγητό βλέπετε δεν φτάνει.
Εάν κάποιος φτάσει να ζήσει μέχρι τα 60 θεωρείται πως έζησε πλήρης ημερών.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ο ημερήσιος μισθός κάτω του οποίου εντάσσεται κανείς στην κατηγορία της απόλυτης φτώχειας είναι 1,9 δολάρια. Στην Βόρεια Κορέα, μέχρι και την δεκαετία του 90’, ο μηνιαίος μισθός ήταν 2 δολάρια! Διαιρέστε το αυτό με το 30, και μιλάμε για λιγότερα από 7 σεντς την ημέρα.
Ξέρετε, όταν έρχεται η άνοιξη, φέρνει στο μυαλό μας μία αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης, μία αίσθηση ξεγνοιασιάς. Εκεί τα πράγματα δεν είναι έτσι, η άνοιξη δεν είναι μίας περίοδος ελπίδας και ανανέωσης. Είναι οι χειρότερες μέρες του χρόνου. Την άνοιξη πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι το καλοκαίρι για να μεγαλώσουν τα φυτά και να έχεις κάτι να φας. Πολλοί δεν τα καταφέρνουν.
Η εξαθλίωση και η έλλειψη βασικών θρεπτικών συστατικών είναι τόσο μεγάλη, που μόλις σε 3 γενιές ο μέσος όρος ύψους των ενηλίκων έχει φτάσει να είναι 13 εκατοστά μικρότερος από τον αντίστοιχο μέσο όρο των Νοτιοκορεατών.
Τα νοσοκομεία εκτός από έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος, έχουν και έλλειψη φαρμάκων. Όσο για αναισθητικό, αν είσαι άτυχος και χρειαστείς εγχείρηση, ή τουλάχιστον έτσι εικάζουν οι γιατροί γιατί ούτε ακτίνες μπορούν να βγάλουν για να το διαπιστώσουν, δεν γίνεται ούτε λόγος. Ηρεμιστικά, πολλά ηρεμιστικά, που πολλές φορές δεν αρκούν ούτε για να ολοκληρωθεί η επέμβαση. Σε εκείνη την περίπτωση βέβαια θα λιποθυμήσει ο ασθενής, οπότε είμαστε καλυμμένοι.
Αν είσαι δυνατός και τα βγάλεις πέρα με την εγχείρηση, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου για να επιβιώσεις για πολύ ακόμα. Δεν υπάρχει καμία αποστείρωση και οι θάνατοι από σχετικές μολύνσεις λίγο καιρό μετά είναι μάλλον περισσότερο συνήθεις παρά σπάνιοι.
Οι γονείς το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν στα παιδιά τους είναι το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η γλώσσα τους, τόσο για αυτούς όσο και για τα αγαπημένα πρόσωπα. Πρόσεξε να μην ψιθυρίζεις λένε γιατί μέχρι και τα ποντίκια ακούνε εκεί. Μία λάθος λέξη, μία λάθος έκφραση, έστω μία παρεξήγηση και είσαι καταδικασμένος. Σε ένα δωμάτιο με 3 άτομα, ο ένας κατασκοπεύει τον άλλον, γιατί εάν πέσει στην επίβλεψη του ενός ένα παράπτωμα του άλλου, τότε το μέλλον τους φαντάζει πολύ σκοτεινό.
Όταν ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός απέδρασε από την χώρα, 30.000 άνθρωποι που θεωρήθηκε ότι είχαν κάποια επαφή μαζί του, τιμωρήθηκαν. Τιμωρία ίσως δεν είναι η πιο ειλικρινής λέξη. Εκτελέστηκαν… για να είμαστε ακριβείς.
Κάτι τέτοιο αποκαλείται στα αγγλικά Group Guilt. Η ιδέα ότι είσαι ένοχος για τη γενιά σου, το φύλο σου, οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να σε εντάξει και να σε κατηγοριοποιήσει κανείς, να σε θεωρούν ακάθαρτο. Το βλέπουμε συχνά τελευταία στη Δύση, οπότε ίσως αυτό είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η τακτική.
Υπολογίζεται ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Βόρειας Κορέας βρίσκονται την στιγμή που μιλάμε περισσότεροι από 200.000 πολίτες. Ο αριθμός αυτός δεν πέφτει, παρά το γεγονός ότι ο αναμενόμενος χρόνος επιβίωσης εκεί είναι 1 μήνας.
Ο λόγος;
Καθημερινά προστίθενται εκατοντάδες νέοι φυλακισμένοι σε αυτά.
Μία τέτοια κτηνωδία πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως ολοκαύτωμα.
Όχι από κάποιον ξένο κατακτητή. Από τους Βορειοκορεάτες… προς τους Βορειοκορεάτες.
Τόσα και άλλα τόσα ακόμα πιο απάνθρωπα παραδείγματα είναι που μπορεί να φέρει κανείς στο μυαλό του για την άγνωστη φρικαλεότητα που παίρνει μέρος στην Βόρεια Κορέα. Και αν δεν σας ευαισθητοποιούν κάπως όλα αυτά τα γεγονότα, το καταλαβαίνω, είναι δύσκολο να νοιαστείς για κάτι που φαντάζει τόσο απόμακρο και δίχως πρόσωπο.
Για αυτό σας προτρέπω να δείτε και να ακούσετε πολύ καλά την Yeonmi Park στο podcast του Jordan Peterson. Αυτή θα τα πει πολύ καλύτερα από εμένα και ο πόνος που θα αντικρίσετε στα μάτια ενός παιδιού που αναγκάστηκε να πουλήσει την μητέρα του για να επιβιώσει, πιστεύω κάτι θα αγγίξει μέσα σας.
Όλα αυτά έχουμε την ευκαιρία να τα μαθαίνουμε χάρη στις γενναίες υπερπροσπάθειες μερικών σπουδαίων ανθρώπων που δραπέτευσαν από τους 10 εκατομμύρια στρατιώτες της Βόρειας Κορέας και έχουν το θάρρος να μιλούν για αυτές τις συνθήκες, ρισκάροντας κάθε μέρα την ίδια τους την ζωή.
Και αν σκέφτεστε πως αυτοί οι άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για την ελευθερία τους, αν σκέφτεστε πως άφησαν πίσω να σκοτώσουν τους γονείς και τους συγγενείς τους για την ελευθερία τους, αν σκέφτεστε πως το αίσθημα για την ελευθερία τους οδήγησε στα άκρα. Παρακαλώ αναθεωρήστε. Ήταν απλώς η ελπίδα για ένα πιάτο ρύζι που τους οδηγούσε.
Δύσπεπτα όλα αυτά. Πολύ βαριά έπεσαν και μόλις που αγγίζουμε την επιφάνεια των άγνωστων φρικαλεοτήτων που λαμβάνουν χώρα ανά τον κόσμο.
Ας μην τα πάρουμε κατάκαρδα, αλλά ας μην κλείσουμε και τα μάτια σε αυτά.
Δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω και εγώ με αυτές τις πληροφορίες. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πολλά πράγματα να μάθουμε από όλη αυτή την κατάσταση. Να εκτιμήσουμε το πού βρισκόμαστε σήμερα. Ακόμη και εάν ξέρουμε ότι η κοινωνία μας δεν είναι τέλεια, είναι σίγουρα αρκετά καλή. Αρκετά καλή ώστε να μπορούμε να βλέπουμε από μακριά καταστάσεις όπως της Βόρειας Κορέας, και να μην μπορούμε καν να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια.
Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η πραγματικότητα δεν είναι πολύ μακριά. Πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος τα πράγματα να ξεφύγουν με μία σειρά αναπάντεχων γεγονότων. Ειδικά εάν ξεχάσουμε την ιστορία μας, όλες τις θυσίες και τις κακουχίες που πέρασε η ανθρωπότητα για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του 21ου αιώνα τόσο απλόχερα.
Προτείνω, λοιπόν, αρχικά να προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε, όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, το τι οδήγησε σε αυτή και σε άλλες παρόμοιες καταστάσεις, που ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να εξετάσουμε παρέα, και στην συνέχεια θα είμαστε σε μία καλύτερη θέση για να καταλήξουμε σε ασφαλέστερα συμπεράσματα απ’ ό,τι προηγουμένως.
Ήθελα να κλείσω με ένα ρητό που τριγυρίζει στο μυαλό μου από την στιγμή που άκουσα την Yeonmi Park να μιλάει για την ζωή της και ένιωσα πραγματικά τυχερός.
‘’If you know what ‘oppressed’ means, you are not oppressed.’’