Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, έχω ανάγκη να με νιώσουν οι άλλοι, να με καταλάβουν, να μπορέσουν να νιώσουν αυτό που νιώθω. Όσο ανάγκη το έχω, άλλο τόσο το κάνω εγώ με τους δικούς μου ανθρώπους και προσωπικά όσο το λατρεύω, άλλο τόσο καταλήγει να μου τρώει ψυχικά αποθέματα ενέργειας. Χάνομαι τόσο στο τι νιώθουν οι άλλοι, που μερικές φορές οι δικές μου φωνές δεν εισακούγονται στο ηχείο του μυαλού μου. Δεν ξέρω πώς να κρατήσω αυτήν την ισορροπία, δε θέλω να αλλάξω, αλλά πονάει το κεφάλι μου και δεν μπορώ να κουβαλάω μόνιμα ολονών τις σκέψεις. Είναι σαν το σώμα μου να έχει ύψος 1.70 και τα συναισθήματα που υπάρχουν σε αυτό, να με ξεπερνάνε…
Τι πάει να πει άραγε να έχει κάποιος ενσυναίσθηση;! Αναρωτηθήκατε ποτέ; Ας το διερευνήσουμε παρέα. Για παράδειγμα είναι όταν προσπαθείς να αισθανθείς τι νιώθει, ή τι σκέφτεται ο άλλος, να ταυτιστείς με τη συναισθηματική του κατάσταση, να προσπαθείς ουσιαστικά να «μπεις στη θέση του». Για ‘μένα αποτελεί μεγάλο χάρισμα να μπορείς να δεις μέσα από τα μάτια κάποιου ανθρώπου, ίσως είναι και ο μόνος τρόπος για να τον καταλάβεις πραγματικά, ή για να τον βοηθήσεις όπως αυτός χρειάζεται.
Πολλές φορές μία αλήθεια που ζητάμε σε μία συμβουλή είναι μπροστά στα μάτια μας, και ο συνομιλητής μας ζητείται να αποκωδικοποιήσει αυτήν την αλήθεια και να μας την αποκαλύψει. Θεωρώ πως η ενσυναίσθηση μετατρέπει τη διαδικασία αυτής της συζήτησης σε ένα όμορφο παιχνίδι θάρρους ΚΑΙ αλήθειας. Μόνο που το θάρρος το παίρνουμε αυτόματα μπαίνοντας στη διαδικασία να ζητήσουμε μία γνώμη, ή να αναζητήσουμε μία συμβουλή καρδιάς, και την αλήθεια την αποζητάμε στον άνθρωπο που απευθυνόμαστε. Γι’ αυτό, πιστεύω πως η ενσυναίσθηση είναι πράξη καθαρά ειλικρινής και ακατέργαστη. Πηγάζει από τη βαθιά ανάγκη μας να κατανοήσουμε τους άλλους. Να μάθουμε τι σκέφτονται ή ίσως να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτές τους οι σκέψεις, και πώς εξηγούνται συναρτήσει των πράξεών τους. Άκρως θαρραλέο και αυτό.
Και οι δύο πλευρές συνυπογράφουν στην παραδοχή των αμυνών τους προς το δρόμο της αλληλοκατανόησης και της αληθινής επικοινωνίας. Πολλές φορές και οι δύο πλευρές πονάνε με αυτό, και χάνουν κάτι στην πορεία, ίσως για να το βρούνε μετά, ή γιατί ανήκει στην όλη διαδικασία της εξέλιξης των ανθρώπων και της αυτογνωσίας.
Η ενσυναίσθηση καταλήγει να χαρίζει στον άνθρωπο που τη διαθέτει μεγάλο φορτίο. Όμως όπως κάθε φορτίο, έτσι και αυτό, έχει τη θετική αλλά και την αρνητική του πλευρά. Η ενσυναίσθηση, στον άνθρωπο που αφήνει να τον κατακλύσει, μπορεί να γίνει βραχνάς, η «προσωπική του καραντίνα». Είναι δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα στα δικά σου συναισθήματα και στων άλλων, στην εκπλήρωση των δικών σου αναγκών σε σχέση με των άλλων. Όταν ο Άλλος παίρνει τόσο μεγάλη διάσταση που το Εγώ φαίνεται μικρό, η ενσυναίσθηση δεν είναι πλέον χάρισμα αλλά Σε οδηγεί σε ένα ατέρμονο παιχνίδι μονόπλευρου πάρε-δώσε και καταλήγει τοξικό και κουραστικό. Σε εγκλωβίζει.
Αλλά, η ενσυναίσθηση δε χρειάζεται να κυριαρχεί των άλλων συναισθημάτων μας, χαρακτηριστικών μας, πείτε το όπως θέλετε, αλλά να συνυπάρχει αρμονικά με τα δικά μας θέλω και με αυτά που εμείς πρωτίστως νιώθουμε. Γιατί, πώς θα βοηθήσεις ή έστω θα νιώσεις κάποιον, αν δεν αφιερώσεις πρώτα το χρόνο και το χώρο στον ίδιο σου τον εαυτό να μάθει εσένα;