Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τότε που ο ιός μας χτύπησε την πόρτα και οι συνθήκες απαιτούσαν να μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας για λόγους δημόσιας υγείας. Με εξαίρεση ίσως κάποιων μικρών περιόδων ελευθερίας, την πλειοψηφία του χρόνου μας την περάσαμε απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Είμαι η μόνη ωστόσο που θεωρώ πως η όλη κατάσταση μάς έχει οδηγήσει λίγο στα όρια της παράνοιας;
Don’t get me wrong, θεωρώ πως η πρώτη καραντίνα αποδείχθηκε θαυματουργή για ενδοσκόπηση. Ο άπλετος ελεύθερος χρόνος μπορεί σε κάποιους να έδωσε την ευκαιρία να απασχοληθούν με πράγματα της δικής τους ευχαρίστησης και σε άλλους απλώς να αποστασιοποιηθούν από τους γοργούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Εκείνη ήταν και η περίοδος όπου παρατηρούσαμε στα social πληθώρα δημοσιεύσεων και άρθρων σχετικά με παραγωγικές δραστηριότητες εν μέσω καραντίνας όπως και το γνωστό σύνθημα “Μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς”.
Όσο όμως περνάει ο χρόνος και με την άφιξη της δεύτερης καραντίνας, παρατηρώ πως αυτή η διάθεση περί εγκλεισμού χάνεται. Οι μέρες περνούν χωρίς καμία διαφορά και η κάθε είδους παραγωγική απασχόληση δεν δίνει την ικανοποίηση που θα έδινε υπό άλλες συνθήκες. Η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι μεγαλύτερη όσο ποτέ άλλοτε και εμποδίζει σίγουρα κάθε σκέψη για οποιοδήποτε σχέδιο στο κοντινό μέλλον.
Ο άνθρωπος είναι κατ’ εξοχήν κοινωνικό ον και σ’ αυτό το σημείο η απουσία της κοινωνικοποίησης πρέπει να φαντάζει ανυπόφορη, ακόμα και στο πιο εσωστρεφές άτομο. Κρίνοντας, λοιπόν, από τη διάρκεια της απομόνωσης και της όλης κατάστασης, το μόνο πράγμα που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως με τη λήξη της πανδημίας δε θα θεωρήσουμε ποτέ ξανά την ελευθερία μας δεδομένη.