Ουτοπία: κάθε ιδέα, θεωρία ή επιδίωξη που βρίσκεται τελείως εκτός πραγματικότητας, που δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στη φαντασία. Μία ιδανική κοινωνία ανθρώπων.
Με μια πρώτη ματιά η ουτοπία μοιάζει σαν ένας επίγειος παράδεισος όπου κυριαρχεί η ειρήνη και η δικαιοσύνη. Όπου η ανθρωπότητα επιβιώνει και εξελίσσεται, και οι πολίτες της ιδανικής κοινωνίας που δημιουργήθηκε ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σε αυτόν τον αψεγάδιαστο κόσμο δεν υπάρχει ίχνος αρνητικών συναισθημάτων. Η ζήλια, η εκδίκηση, ο φόβος και η απόγνωση παύουν να υπάρχουν.
Η ουτοπία όμως είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να φτιάξει τη δική του ουτοπία. Το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία και ευγενή αισθήματα. Στο παρελθόν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι μοιράστηκαν με τον υπόλοιπο κόσμο τις ουτοπίες τους είτε μέσω της τέχνης είτε μέσω της πολιτικής και της επιστήμης. Τα οράματα αυτά είχαν συνήθως διαφορετικές μορφές και χρώματα τα οποία αντικατόπτριζαν την ψυχοσύνθεση του δημιουργού. Η βάση τους ωστόσο ήταν κοινή. Η ελπίδα για την ύπαρξη ενός κόσμου που εμπνέει την τελειότητα.
Δυστοπία: η κοινωνία η οποία είναι τρομακτική και ανεπιθύμητη. Ένα μέρος όπου κυριαρχεί ο φόβος και η απελπισία. Μια επίγεια κόλαση όπου οι ανθρώπινες ζωές είναι αναλώσιμες.
Οι θεμελιώδεις νόμοι του σύμπαντος ευνοούν τα αντίθετα, τα οποία εξασφαλίζουν την ισορροπία της συνισταμένης των δυνάμεων. Επομένως αν η ουτοπία είναι η δράση, τότε η δυστοπία είναι η αντίδραση. Και παρόλο που η ύπαρξή τους είναι εφικτή μόνο στον φανταστικό κόσμο, υπακούν στους ίδιους νόμους με τον πραγματικό.
Η δική μου ουτοπία είναι ένας κόσμος γεμάτος περιπέτεια και όπου κάθε νέα μέρα κρύβει μια έκπληξη, ενώ η δυστοπία είναι το απόλυτο κενό.
Σε τι ωφελεί όμως να σκεφτόμαστε τις ουτοπίες εφόσον εμείς υπάρχουμε στον πραγματικό κόσμο, ο οποίος απέχει πολύ από τα άκρα του καλού και του κακού; Το σώμα μας συνδέεται απόλυτα με τον φυσικό κόσμο, αλλά οι σκέψεις και οι πράξεις μας πολλές φορές πυροδοτούνται από τη φαντασία. Χρησιμοποιώντας τα όνειρα μας, τις ουτοπίες και τις δυστοπίες, έχουμε τη δυνατότητα να συμπληρώσουμε τις «ατέλειες» της πραγματικότητας και να επεκτείνουμε τα όρια τα φαντασίας. Ωστόσο δεν πρέπει να συντηρούμε την ψευδαίσθηση ότι μια ιδανική πολιτεία είναι υλοποιήσιμη, διότι το κόστος της τελειότητας παραμένει ακόμα άγνωστο.