Η νουβέλα “Ο Θάλαμος αρ. 6” του Άντον Τσέχοφ πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ρούσκαγια Μισλ” το Νοέμβριο του 1892 και αποτελεί σημείο αναφοράς στη λογοτεχνική πορεία του συγγραφέα.
Η ιστορία εξελίσσεται σε μία επαρχιακή πόλης της Ρωσίας, όπου βρίσκεται ένα κακοδιατηρημένο δημόσιο νοσοκομείο. Σε αυτό συναντούμε τον πρωταγωνιστή, τον γιατρό-διευθυντή Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν, έναν φιλήσυχο άνθρωπο, λάτρη της ρουτίνας, ο οποίος ωστόσο, αφήνει το νοσοκομείο στην τύχη του και ειδικά τον επίμαχο θάλαμο αρ.6. Εκεί στεγάζεται η ψυχιατρική κλινική, με πέντε νοσηλευόμενους «τρελούς», οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα. Σε μία από τις σπάνιες επισκέψεις του στο θάλαμο, ο Αντρέι πιάνει τυχαία την κουβέντα με έναν από τους ψυχασθενείς, τον Ιβάν Ντμήτριτς, και ξεκινά μια ιδιότυπη φιλία. Σταδιακά ο γιατρός συνειδητοποιεί για τον συνομιλητή του πως δεν πρόκειται για διαταραγμένο άνθρωπο, αλλά για καλλιεργημένο, με τον οποίο, όπως αναφέρει και ο ίδιος, μπορεί να συζητά σε μια γλώσσα που υπάρχει μόνο στα βιβλία. Βέβαια η φιλία αυτή αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τους κατώτερους του Αντρέι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να τον υποσκάψουν.
Με αυτή τη νουβέλα, ο Τσέχοφ καταφέρνει σε λίγες σελίδες να θίξει την ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να πέσει θύμα της πανίσχυρης κοινωνικής δομής που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα. Το κοινωνικό σύστημα πρόνοιας παρουσιάζεται στην πιο εξευτελιστική μορφή του, με απάνθρωπες εικόνες που δυστυχώς δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμη και σήμερα, παρά την ευρύτερη κοινωνική εξέλιξη.
Ο Τσέχοφ, ακόμα, μέσα από τις συνδιαλέξεις του Αντρέι και του Ιβάν, εξερευνά τη διαμάχη ανάμεσα στη λογική και στη φιλοσοφία, καθώς και τον τρόπο που ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τη στάση ζωής του. Ο σκληροπυρηνικός ρεαλιστής Ιβάν από την μία και ο μοιρολάτρης Αντρέι από την άλλη, συγκλονίζουν τον αναγνώστη με τις βαθυστόχαστες συζητήσεις τους, προκαλούν υπαρξιακούς προβληματισμούς και παράλληλα αποκαλύπτουν σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης και ματαιοδοξίας.
Κλείνοντας, ένα απόσπασμα από τις προσωπικές σκέψεις του γιατρού Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν:
«Και στο κάτω κάτω ποιος ο λόγος να φέρνεις εμπόδια στο θάνατο των ανθρώπων, μια και ο θάνατος είναι το φυσικό και νόμιμο τέλος του καθενός; (…) αν η ανθρωπότητα μάθει πράγματι να απαλύνει τα βάσανά της με χάπια και σταγόνες, θα πάψει να ενδιαφέρεται για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, όπου έβρισκε ως τώρα όχι μόνο προστασία εναντίον όλων των δεινών, μ’ ακόμη και την ευτυχία».