Όποιος με γνωρίζει προσωπικά, γνωρίζει πόσο πολύ με συναρπάζει η Ιστορία και τα διδάγματά αυτής.
Οι κρίσεις είναι αυτές που μας καλούν να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καλύτερο και τον χειρότερό μας εαυτό. Σ’ αυτές τις κρίσεις, άσχετα πόσο μικρές ή μεγάλες μπορεί να είναι, έρχεται η ώρα να αναδείξουμε τις Αρετές και τα Ιδανικά μας.
Δεν είναι επιλογή μας… οι καταστάσεις το απαιτούν.
Και ποια κρίση είναι μεγαλύτερη από τον πόλεμο;
Ο πόλεμος είναι αυτός που καταστρέφει σπίτια, ξεριζώνει οικογένειες και καίει όνειρα κι ελπίδες. Μαζί με όλες αυτές τις φρικαλεότητες όμως, μας χάρισε και κάτι μοναδικό.
Μας χάρισε Ηγέτες.
Σπουδαίες προσωπικότητες που κατάφεραν να αναδυθούν μέσα απ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες και ν’ αποτελέσουν παράδειγμα για όλες τις επόμενες γενιές.
Από τον Sun Tzu και τον Λεωνίδα, μέχρι τον Καίσαρα και τον Αννίβα, τον Αττίλα και τον Ταμερλάνο, τον Γουσταύο και τον Ρόμελ, από τους βάρβαρους μέχρι και τους ευγενείς, από τον χειρότερο μέχρι και τον καλύτερο, όλοι τους μπόρεσαν να ξεχωρίσουν και να προσφέρουν σημαντικά μαθήματα για τους μεταγενέστερους.
Πολλοί από αυτούς βάλθηκαν να καταστρέψουν και να χειραγωγήσουν και τους χαρακτήρισε η ιστορία ως τέρατα, άλλοι πάλι προσπάθησαν να σώσουν και να προσφέρουν και τους χαρακτήρισε η ιστορία ως σωτήρες. Παραδείγματα προς μίμηση, αλλά σίγουρα και παραδείγματα προς αποφυγή.
Όλοι τους όμως ανεξαιρέτως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ήξεραν πώς να ηγούνται ανθρώπων.
Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο που μπορούμε να διδαχθούμε από αυτούς.
Ένας από τους αγαπημένους μου στρατηγούς ήταν πάντοτε ο Αλκιβιάδης. Ένας παράξενος συνδυασμός χάους και τάξης, που πάντα, φαίνεται, να έχανε εύκολα το μέτρο, αλλά έβρισκε την ισορροπία του στις δυσκολότερες καταστάσεις. Μια χαρισματική προσωπικότητα, που πάνω απ’ όλα παρέμενε άνθρωπος.
Όταν κάποιος ρώτησε τον Αλκιβιάδη “Πώς οδηγεί κανείς ελεύθερους ανθρώπους;”
Εκείνος αποκρίθηκε: “Με το να είσαι καλύτερος από αυτούς”, και σίγουρα δεν εννοούσε να είσαι υπεράνω αυτών.
Να είσαι ο πρώτος που θα κυλιστεί στην λάσπη. Να ζητάς μόνο ό,τι θα ήσουν διατεθειμένος εσύ να προσφέρεις. Να είσαι ο πρώτος στη δουλειά και ο τελευταίος που θα φύγει. Να είσαι ειλικρινής και ενάρετος. Να είσαι ταπεινός και να νοιάζεσαι για όλους. Να είσαι ο πρώτος που θα σκύψει να βοηθήσει τον πεσμένο και ο τελευταίος που θα τον κατακρίνει. Να είσαι ο πρώτος που θα αναγνωρίσει τα λάθη του και θα παλέψει να τα διορθώσει. Να αναγνωρίζεις πως δεν θα ήσουν κανένας χωρίς τους υπόλοιπους γύρω σου. Να είσαι ο πρώτος που θα γιορτάσει τις νίκες και ο τελευταίος που θα κλάψει για τις ήττες. Να θυσιάσεις τα περισσότερα από όλους για να μπορείς να ζητήσεις τη θυσία των άλλων. Να προσφέρεις απλόχερα. Να είσαι μεγαλοπρεπής.
Να είσαι το ιδανικό που θέλουν να φτάσουν.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, εάν δεν φρόντιζε να φάνε όλοι οι άντρες του, δεν άγγιζε τη μερίδα του.
Ένας αρχηγός πρέπει να είναι υπόδειγμα αρετής. Οι υπόλοιποι θα αναγκαστούν από την ίδια τους τη φύση να τη μιμηθούν.
Αυτό κάνουν οι σπουδαίοι ηγέτες.
Αποτελούν το παράδειγμα για τους γύρω τους, άσχετα με το αν θα κριθούν τέρατα ή σωτήρες από την ιστορία. Δίνουν νόημα στον σκοπό. Κάνουν τους ανθρώπους γύρω τους καλύτερους. Γίνονται το παράδειγμα που θέλουν να δουν.
Μπορεί να μην βρισκόμαστε σε πόλεμο, κι εύχομαι πραγματικά να μην έρθουμε ποτέ αντιμέτωποι με τέτοιες θλιβερές καταστάσεις, αλλά σίγουρα διανύουμε μια σειρά κρίσεων, και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που τόσοι πολλοί άνθρωποι καλούνται ταυτόχρονα να ηγηθούν.
Είτε πρόκειται για την οικογένεια μας, την εργασία μας ή το κράτος μας, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να δείξουμε τι έχουμε μέσα μας.
Άσχετα με το πόσες μάχες θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε. Άσχετα με το αν καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε έναν στρατό ή μία αρρώστια, κρατικές διαμάχες ή οικογενειακές κρίσεις. Στο τέλος της μέρας, αυτό που έχει σημασία είναι ποιος άνθρωπος καταφέραμε να γίνουμε και τι παράδειγμα δώσαμε.