Οι κλειστοί χώροι με τρομάζουν, μα πιο πολύ τρέμω τα κλειστά μυαλά. Τους στενόμυαλους ανθρώπους τους φοβάμαι, γιατί μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι ανά πάσα στιγμή. Δε σκέφτονται με διαύγεια, ίσως γιατί δε γνωρίζουν, και η άγνοια πιθανώς να είναι ευδαιμονία για τους ίδιους, μα οι γύρω τους υποφέρουν. Μοιάζει οι σκέψεις τους να μην είναι δικές τους. Σαν ένα αόρατο χέρι να τους κατευθύνει και αυτοί να ακολουθούν πιστά τις εντολές του. Φοράνε παρωπίδες, είτε εν γνώσει τους, είτε ασυνείδητα και σ’ αυτήν την περίπτωση τους λυπάσαι. Είναι σα να μην ξέρουν τί βιώνουν ή τί σκέφτονται. Σαν μιας μορφής πλύση εγκεφάλου.
Όταν όμως είναι εν γνώσει τους και προτιμούν να φοράνε αυτές τις «καλύπτρες», τότε είναι που μπορεί να γίνουν εχθρικοί. Εχθρικοί για να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους μέχρι το τέλος. Ύπουλοι και συμφεροντολόγοι, κρατάνε επιλεκτικά ό,τι τους βολεύει και τα υπόλοιπα τα αφήνουν πίσω τους, σα να μην υπάρχουν. Δε θέλουν να δουν κάτι άλλο πέρα από αυτό που ήδη βλέπουν και τους είναι αρκετό. Όσο και να θες να τους «τραβήξεις» από την πλάνη τους, άλλο τόσο επιμένουν στις παγιωμένες και παρωχημένες αντιλήψεις τους. Το διαφορετικό και το εναλλακτικό τους τρομάζει. Γι’ αυτούς ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός και ευθύνεται για τη στασιμότητά τους. Εμμένουν στις δικές τους έξεις και σε παραμερίζουν αν έχεις κάτι ασυνήθιστο να τους πεις. Τους φαντάζει αλλόκοτο, σα να έχουν φτιάξει το δικό τους κάστρο, αλώβητο από τα «βέλη» των εχθρών τους. Έχουν την απατηλή εντύπωση πως μόνο αυτοί βλέπουν σωστά τα πράγματα και είναι σίγουροι γι’ αυτό ό,τι κι αν τους ρωτήσεις.
Η σιγουριά όμως είναι τροχοπέδη. Ο άνθρωπος μόνο με την αμφιβολία μπορεί να εξελιχθεί, ειδάλλως είναι «καταραμένος» να παραμείνει ένα άβουλο ον για πάντα. Γι’ αυτό κι εγώ φοβάμαι το μυαλό και τα παιχνίδια του. Ο χώρος εκεί μπορεί να είναι περιορισμένος και ασφυκτικός. Χώρος ανάρμοστος για το ανθρώπινο είδος. Όπως τα μάτια σου είναι ανοιχτά για να βλέπεις, έτσι πρέπει να είναι και το μυαλό σου. Ένας χώρος υπερμεγέθης για να κρατάει όλων των ειδών τις κοσμοθεωρίες, τους στοχασμούς και τους συλλογισμούς που σου προσφέρονται σε αυτήν τη ζωή σα δώρο.
Γι’ αυτό και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, αν θες τη συμβουλή μου, προσπάθησε να μην είσαι δέσμιος των νωθρών σκέψεών σου. Αφύπνισε τη συνείδησή σου. Άνοιξε τους πνευματικούς σου ορίζοντες και δες την απεραντοσύνη των επιλογών που ξεδιπλώνονται γύρω σου. Σκέψου, επεξεργάσου, άκου και αμφισβήτησε. Μόνο έτσι θα νιώσεις πραγματικά ελεύθερος. Όπως είχε πει και ο βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ «Σε όλα τα θέματα, είναι υγιές, πότε-πότε, να κρεμάς ένα ερωτηματικό στα πράγματα που θεωρείς από καιρό δεδομένα.»
Άλλωστε κι εσύ δεν είσαι ένας από τους πολλούς young and curious αυτού του κόσμου; Τι περιμένεις λοιπόν; Δεν είσαι περίεργος να ανακαλύψεις καινούρια νοητικά μονοπάτια που θα σε οδηγήσουν στην αλήθεια;