Ναι λοιπόν, ας ξανασυστηθούμε!
Πολλοί έχουν παραποιήσει την έννοια της ελευθερίας θεωρώντας πως αφορά την ελεύθερη βούληση πέραν κάθε μέτρου… με απώτερο σκοπό την ατομική ικανοποίηση κάθε ανάγκης!
Κοινωνίες και άνθρωποι αναζητούσαν και πάλευαν χιλιάδες χρόνια για να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Όχι, όχι με την εξευτελιστική έννοια που την αποδίδουν σήμερα. Όχι με την καταπάτηση του άλλου, όχι με την ανέχεια των άλλων, όχι με τη σιωπή και την αποδοχή των όσων μας πασάρουν.
Όχι και πάλι όχι…
Ελευθερία δεν είναι η απενεργοποίηση της κριτικής σκέψης… ή η παύση της ανάπτυξης της προσωπικής βούλησης και ενσυναίσθησης.
Δεν είναι η τυφλή υπακοή σε κάτι που υποστηρίζει την ελευθερία των πολλών αλλά εν τέλει σε εγκλωβίζει και σου επιβάλλεται!!
Ελευθερία είναι να μιλώ, να μιλάς, να μιλάμε γι’ αυτά που θέλουμε, που ζητάμε. Για όσα μας προσβάλλουν και μας ενοχλούν! Ελευθερία είναι να έχω το θάρρος να πω stop σε κάτι ή κάποιον που καταπατά τα όριά μου, που προσβάλει την προσωπικότητά μου, το εγώ μου.
Έχουμε φτάσει να ξεχειλώνουμε την έννοια της ελευθερίας, να έχουμε βάλει μέσα κάθε τι άβολο και απρεπές επειδή μας το πασάρανε ως κοινωνικά αρεστό!
Κοινωνικά αρεστό να μας μεταχειρίζονται, κοινωνικά αρεστό να μας υποτιμούν και να μην μιλάμε, κοινωνικά αρεστό να μας χειραγωγούν, κοινωνικά αρεστό να χυδαιολογούν στις εκπομπές, να σχολιάζουν σεξιστικά, να υποβαθμίζουν την ανθρώπινη ποιότητα και ζωή, να κρίνουν. Και όλα αυτά κοινωνικά αποδεκτά σε μια κοινωνία που έχει χάσει τους “τρόπους” της!!
Που προσπαθεί να χωρέσει σε καλούπια άβολα γιατί της τα παρουσίασαν ειδυλλιακά. Που “μίκρυναν” το μπόι της αξιοπρέπειας και του σεβασμού για να “φαρδύνουν” την ανέχεια χωρίς μέτρο.
Ελευθερία είναι να μην φοβάσαι να “πατήσεις” φρένο εκεί που άλλοι σου “επιβάλλουν” να γκαζώσεις…
Ένα κείμενο με αφορμή την “δήλωση” αλήθειας της Σοφίας Μπεκατώρου…