Γι’ αυτούς που χάθηκαν τόσο γρήγορα όσο ο καπνός ενός τσιγάρου. Για τις καλύτερες ψυχές που βρέθηκαν μόνοι τις χειρότερες στιγμές. Τα δάκρυα ξεχωρίζουν πολύ δύσκολα μέσα στην καταιγίδα και οι άνθρωποι δεν θέλουν πλέον το βάθος, γιατί τους κάνει να πνίγονται.
Είναι απίστευτο το πόσο πολύ τα πιο ανθρώπινα πράγματα μας αηδιάζουν.
Γι’ αυτούς που ορμάνε κατευθείαν στη μάχη, αφήστε το δέντρο να πνιγεί στην οργή σας και κάτι καινούριο θα ανθίσει. Άλλωστε το “δάκρυ” του δέντρου βγαίνει αφού το πληγώσεις.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη μαύρη πλευρά. Ασχήμια υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, και αυτή η ασχήμια, τα ελαττώματα και οι ουλές είναι που μας κάνουν ανθρώπους. Χαίρομαι πολύ αυτούς που μιλάνε με την σκιά τους και μέσα απο εμπειρίες και συναισθήματα αυτή τους συμβουλεύει.
Ο Θεός πλεόν έχει γίνει πιο εύπλαστος από τον άνθρωπο. Μην καταλήξεις κι εσύ μια ορολογιακή βόμβα.