Βαμβάκια ματωμένα,
τα σύννεφα, στον ουρανό σα μεθυσμένα,
σταθήκανε για λίγο ν’ αντικρίσουν
αυτούς που θέλουν πίσω να γυρίσουν,
στη στιγμή που το νόημα βρήκαν.
Το χρώμα του αποχωρισμού θυμίζουν,
μπλάβα πορφύρα στον ορίζοντα βυθίζουν
της νύχτας σαν απλώνουνε τον πόνο,
η ομορφιά τους, θαρρείς σταμάτησε τον χρόνο
γι’ αυτούς που κάτι θυμηθήκαν.
Τους ταξιδεύουν με βαρκάρη τον νου τους
στ’ άπειρα χρώματα του λογισμού τους,
στον ουρανό τα σύννεφα βαρκάδα οργανώσαν,
για τους τυφλούς ονειροπόλους, εικόνες στρώσαν
γι’ αυτούς που μια στιγμή ερωτευτήκαν.