Έχει ξημερώσει μα εσύ βρίσκεσαι ακόμη στον πιο γλυκό σου ύπνο και ούτε που “σκέφτεσαι” να ξυπνήσεις. Χτυπάει το ξυπνητήρι σου… πόσο δεν τον συμπαθείς αυτόν τον ήχο. Όμως έφτασε η ώρα να σηκωθείς, τα πανεπιστημιακά σου καθήκοντα σε καλούν. Με το ζόρι τελικά σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι και πηγαίνεις στο γραφείο σου, ανοίγεις τον υπολογιστή σου και περιμένεις να φορτώσει το σύστημα. Πληκτρολογείς τους κωδικούς σου και ετοιμάζεσαι να “μπεις” στην “πανεπιστημιακή σου αίθουσα”. Παίρνεις τον καφέ σου ή/και κάτι να τσιμπήσεις και περιμένεις αγουροξυπνημένα και βαριεστημένα να συνδεθεί η/ο καθηγήτριά/καθηγητής σου χαζεύοντας παράλληλα στο διαδίκτυο. Τελικά, αργά ή γρήγορα, η/ο καθηγήτριά/καθηγητής σου συνδέεται κι εσύ προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για μια ακόμη μέρα μπροστά στην οθόνη.
Αν η παραπάνω διαδικασία σού φαντάζει οικεία και υπήρξε καθημερινότητά σου για τουλάχιστον έναν χρόνο, τότε αναμφίβολα ανήκεις στους φοιτητές του 2020-2021, τους φοιτητές εν έτει Covid, τους φοιτητές σε καραντίνα.
Αν, ακόμη χειρότερα, η παραπάνω διαδικασία αποτελεί την κύρια μέχρι τώρα επαφή σου με το πανεπιστήμιο, τότε ανήκεις στους φοιτητές που τελείωσαν το 1ο έτος των σπουδών τους και μέχρι προσφάτως δεν είχαν πατήσει καν το πόδι τους στις σχολές τους.
Η κατάσταση πρωτόγνωρη. Οι προσδοκίες και τα όνειρα για τη φοιτητική ζωή σίγουρα τελείως διαφορετικά. Όλοι ξαφνικά αντιμέτωποι με την ανάγκη για προσαρμογή σε μια νέα, δυσάρεστη πραγματικότητα σε συνδυασμό μ’ ένα αίσθημα αδικίας γιατί “εμείς δε φταίξαμε σε κάτι για να το περνάμε όλο αυτό, αλλά τι να κάνουμε…”. Ο καιρός περνούσε και χάνονταν στιγμές, στιγμές ανεμελιάς και γέλιων και αυθορμητισμού, στιγμές κοινωνικοποίησης και αλληλεπίδρασης, στιγμές μιας ηλικίας που δε θα ξανάρθει. Και, παρά τις δυσκολίες, η πανεπιστημιακή ύλη μπορεί να καλύφθηκε, όμως δυστυχώς οι χαμένες εμπειρίες δεν αναπληρώνονται εξίσου εύκολα.
Μπροστά στις δυσκολίες της πανδημίας, την επικινδυνότητα, τους θανάτους, τα γενικότερα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε ως ανθρωπότητα, πιθανότατα τα “παράπονα των φοιτητών για την έλλειψη φοιτητικής ζωής” φαντάζουν ασήμαντα δεδομένου του ότι “έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας” για να ζήσουμε όπως θέλουμε. Ωστόσο, θα ήταν άδικο να μην επισημάνουμε καθόλου και να θεωρήσουμε αμελητέο τον ψυχολογικό αντίκτυπο που είχε η πανδημία σ’ εμάς. Άλλωστε, η φοιτητική ζωή δεν είναι, όπως πολλοί θα έλεγαν κυνικά, “βόλτες, καφέδες, παρέες και λίγο μάθημα”. Είναι πολλά περισσότερα. Πρόκειται για ένα νέο κομμάτι της ζωής μας, ένα σύνολο εμπειριών με καινούργια ερεθίσματα, ιδέες, στόχους, επαφή με διαφορετικές οπτικές, προσωπική εξέλιξη. Είναι πορεία ενηλικίωσης, μια διαδικασία με τα ευχάριστα και τα δυσάρεστά της η οποία μας προσφέρει εφόδια που ίσως (εύχομαι) βοηθήσουν να χτίσουμε το μέλλον που ο καθένας επιθυμεί για τον εαυτό του.
Το φετινό φθινόπωρο είναι πολύ πιο ευχάριστο σε σχέση με το περσινό καθώς έγινε ένα μεγάλο βήμα προς την επιστροφή στην κανονικότητα (προσδοκώντας με επιφύλαξη ότι όντως κάποια στιγμή θα υπάρξει επιστροφή σ’ αυτό που θεωρούσαμε κανονικότητα), άνοιξαν τα πανεπιστήμια! Λέγανε και λένε ότι η θέση των φοιτητών είναι στα πανεπιστήμια και, επιτέλους, τα λόγια ακολουθούνται όντως από αποφάσεις. Φυσικά πάλι υπάρχουν δυσκολίες, μέτρα που πρέπει να τηρούνται και φόβοι για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Όμως, δεν ξέρω αν οι ανησυχίες μπορούν να υπερκαλύψουν τον ενθουσιασμό για όλα αυτά που έρχονται και αδημονούμε να (ξανα)βιώσουμε.
Η εποχή που ζήσαμε και ακόμα ζούμε μάς έφερε μπροστά σε μια διαπίστωση που θα έπρεπε ήδη να έχουμε αντιληφθεί: τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ζωή είναι τόσο ρευστή, οι στιγμές εφήμερες, οι καταστάσεις μεταβάλλονται και η σιγουριά του χτες είναι η αβεβαιότητα του αύριο. Γι’ αυτό και έχει τόση σημασία να είμαστε παρόντες σε ό,τι ζούμε. Έτσι, κλείνοντας, από τη φάση της φοιτητικής ζωής αλλά και κάθε φάση της ζωής, ας προσπαθήσει ο καθένας να αντλήσει όσο περισσότερα διαφορετικά βιώματα, αναμνήσεις, συναισθήματα γίνεται ώστε στο τέλος να μπορεί να “κοιτάει πίσω” με ικανοποίηση. Ας δώσει χώρο στον εαυτό του για αλλαγή, εξέλιξη, εσωτερική και εξωτερική αναζήτηση, αυτογνωσία (όσο γίνεται), πείσμα, επιμονή, αμφισβήτηση, περιέργεια. Γιατί τελικά μάλλον αυτά είναι που αξίζουν.