Εσύ που έκανες το εγώ

Γεια! Δεν ξέρω αν έχουμε γνωριστεί και δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Αλλά με ξέρεις. Εγώ είμαι εσύ. Ή τουλάχιστον είμαι κάτι λίγο από εσένα κι εσύ κάτι λίγο από εμένα. Σε μπέρδεψα, το βλέπω.

Πιστεύω, βαθιά και ολοκληρωτικά, ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται πρωτίστως από στιγμές. Πολλά εκατομμύρια στιγμές συγκεντρωμένες μέσα σε ένα σάρκινο καλούπι που προσπαθεί να τις συγκρατήσει αλλά όλο και κάτι του ξεφεύγει. Έχουμε μοιραστεί μία στιγμή μαζί, άρα ένα κομμάτι μου πλέον είναι «εσύ». Και χωρίς αυτό το κομμάτι δε θα ήμουν «εγώ». Και τελικά γιατί να είναι «εγώ» κι «εσύ» και να μην είναι «εμείς». Άστο, χάθηκα κι εγώ τώρα.

Για να ξαναβρεθούμε κάπου στα όρια λογικής και ασυναρτησίας, αυτό που προσπαθώ να πω – βάζοντας στη σειρά αυτά τα 24 γράμματα που με περιορίζουν – είναι ότι αν με ρωτήσεις ποια είμαι δε θέλω να σου πω το όνομά μου, την ηλικία μου, την εθνικότητά μου. Θέλω να σου πω ότι είμαι ο υπέροχος κύριος που πέρασε χαμογελώντας από δίπλα μου, μια ηλιόλουστη μέρα στη Ναβαρίνου, και μου έφτιαξε τη διάθεση. Είμαι η γιαγιά που στο λεωφορείο μου έκανε χώρο στη θέση της για να ακουμπήσω λίγο την τσάντα μου που είδε πως με βάραινε. Είμαι ο κύριος που εξυπηρέτησα στη δουλειά και μου είπε «Έτσι, να χαμογελάς και άσε τους κακούς να σκάνε», χωρίς λόγο, αυθόρμητα.

Αν έχεις λίγη ώρα ακόμα και θέλεις να με μάθεις, θα σου πω ότι είμαι και το παιδάκι που με κορόιδεψε για τα στραβά μου δόντια στο δημοτικό και με έκανε να κλαίω. Είμαι το αφεντικό μου όταν μου μίλησε άσχημα επειδή έκανα ένα λάθος. Είμαι ο καθηγητής που με ρεζίλεψε στην τάξη. Ακόμα κι αν δεν είχα κάνει λάθος.

Είμαι όλα αυτά, τα καλά και τα κακά.

Γι’ αυτό αγαπώ περισσότερο εσένα που καταλαβαίνεις το αστείο μου και δε με αφήνεις να γελάω μόνη μου. Εσένα που ξέρεις ότι δε θα μ’ αρέσει το φαγητό επειδή έχει μανιτάρια μέσα. Και εσένα που με αφήνεις να έχω τον τελευταίο λόγο γιατί αλλιώς θα σκάσω. Είσαι οι στιγμές μου και είσαι εγώ.

Και κάτι τελευταίο, τώρα που γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη ή μικρή ήταν η στιγμή που μοιραστήκαμε.

Γιατί σε ένα τρίγωνο μπορεί οι γωνίες να είναι άνισες, αλλά στο τέλος χρειάζονται και οι τρεις για να σχηματίσουν 180 μοίρες.

ΥΓ. Αφιερωμένο σε εσένα που θεωρούσες αυτονόητο ότι θα κάνω κάπου μία γεωμετρική αναφορά.