Λαμία, 7/2/2021 ώρα 02.15 π.μ.
Άλλο ένα Σάββατο βράδυ στο πατρικό μου σπίτι βλέποντας online streaming θέατρο (την κωμωδία του Καπουτζίδη: “Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι”-καταπληκτική, τη συστήνω ανεπιφύλακτα) και συνομιλώντας στα social media. Current situation: ανακοίνωση του 3ου κύματος της πανδημίας (πότε βγήκαμε από το 2ο χαμπάρι δεν πήρα;!), διάβασμα για την εξεταστική και χιλιάδες σκέψεις για θέματα εντελώς άσχετα μεταξύ τους που, όμως, κατά κάποιο τρόπο συνδέονται. Ακόμη και τώρα αδυνατώ να βάλω το μυαλό μου σε τάξη γιατί είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία θέλω να σας μιλήσω και δε ξέρω από πού να το πιάσω! Αλλά αρκετά σας ζάλισα, στο θέμα μας. Error 404: Time not found
Εδώ και πολλούς μήνες έχω έναν προβληματισμό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας γιατί κάτι μου λέει πως δεν είμαι η μόνη.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ!
Ουφ το είπα! Θα μιλήσω με τη φοιτητική μου ιδιότητα. Καλώς ή κακώς, οι καταστάσεις που ζούμε μάς έχουν επιβάλει ένα καθιστικό τρόπο ζωής, την ώρα που οι εξελίξεις και τα γεγονότα γύρω μας τρέχουν πιο γρήγορα από ότι πριν την πανδημία, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, μακριά από αγαπημένα μας πρόσωπα, με την ελπίδα ότι όλο αυτό κάποτε θα τελειώσει. Αν σε όλο αυτό προσθέσουμε και τα ακαδημαϊκά και προσωπικά καθήκοντα, στο τέλος της ημέρας λες ότι δεν έχεις χρόνο, πηγαίνοντας κόντρα σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι η καραντίνα μας έχει προσφέρει άπλετο ελεύθερο χρονο. Στην ουσία, δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, για την οικογένεια σου, για τους φίλους σου και τους δικούς σου ανθρώπους (έστω και μέσω βιντεοκλήσης) γιατί πρέπει να προλάβεις το deadline και να είσαι αντάξιος των προσδοκιών.
Και κάπως έτσι, εκεί κοντά στα Χριστούγεννα έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Ούτε στις πανελλήνιες τόσο άγχος! Άγχος για να προλάβω τα πάντα, άγχος για να προλάβω να φάω και να κοιμηθώ, άγχος για να ζήσω. Ένιωθα ότι δε μου φτάνει το 24ωρο και ταυτόχρονα ένιωθα απαίσια που είμαι μόλις 22 και σκέφτομαι έτσι. Παράλληλα, έβλεπα οτιδήποτε είχα προγραμματίσει για τους πρώτους μήνες του ’21 να ακυρώνεται επ΄αόριστον. Σταδιακά αισθανόμουν όλο και πιο μόνη. Η αδιάκοπη πάλη να φέρω εις πέρας τις υποχρεώσεις μου χωρίς να προσφέρω την κατάλληλη φροντίδα στον εαυτό μου επειδή δεν είχα χρόνο με οδήγησε από το άγχος στον πεσιμισμό και στην υποτίμηση των δυνατοτήτων μου. Τίποτα δεν είχε νόημα, εγώ η ίδια δεν μπορούσα να είμαι όσο καλή ήθελα αλλά δε δεχόμουν το διάλειμμα ως λύση. Τα μικρά κενά μέσα στη μέρα πλεόν δεν ήταν αρκετά για να μου δώσουν ενέργεια και πάθος για να συνεχίσω και δυστυχώς δεν είχα χρόνο για να χαλαρώσω, ούτε καν για να παραδεχτώ ότι ένιωθα έτσι.
Μέχρι που ένα πρωί ένα insta story με έκανε να μη νιώθω τόσο μόνη. Επιτέλους υπήρχε ένας άνθρωπος που εξέφραζε τις ενδόμυχες σκέψεις μου. Με έκανε να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως όντως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα προκειμένου να βρω ξανά τη ζωντάνια μου. Βέβαια, οι συγκυρίες δεν σήκωναν χρονικά το break που ήθελα να μου δώσω και έπρεπε να περιμένω λίγο για να βρω χρόνο για μένα. Είναι τρεις μέρες τώρα που έχω αφήσει τα πάντα στην άκρη και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για την Μαρία. Είδα σειρές, έκανα κατασκευές, βοήθησα στις δουλειές του κήπου, απόλαυσα τη φύση, επικοινώνησα ουσιαστικά με τους δικούς μου ανθρώπους, γέλασα με την ψυχή μου. Μπορεί να μην βρήκα το χρόνο να κάνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου νωρίτερα αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Σίγουρα η καθημερινότητα δεν έχει πάρει ρεπό μαζί μου αλλά τουλάχιστον αισθάνομαι πιο έτοιμη να την αντιμετωπίσω. Οπότε ένα friendly reminder (γιατί εδώ στο young and curious όλοι μία παρέα είμαστε): Αγαπήστε και φροντίστε τον εαυτό σας, ειδικά όταν το έχει ανάγκη. Αξίζει να μας δίνουμε λίγο χρόνο. Να είστε σίγουροι ότι θα σας ανταμείψει και με το παραπάνω! Αγάπη, στοργή και Proderm (όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν).
Κωνσταντίνε Καραλαριώτη σ’ ευχαριστώ. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε ‘σένα γιατί εσύ είσαι ο λόγος της ύπαρξής του.