Χθες αποφάσισα να κάνω μια ανακατάταξη στη βιβλιοθήκη μου. Η σκόνη είχε πλέον σκεπάσει τις ράχες των βιβλίων στο ψηλότερο ράφι (και μού τό ‘λεγε η μαμά, να ξεσκονίζω πού και πού). Καθώς κατέβαζα βιβλία και παραμύθια, συνειδητοποίησα πως στα χέρια μου κρατούσα κάποιες από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου. Κάθισα στο πάτωμα, πήρα την κούπα του καφέ μου δίπλα κι άρχισα να ξεφυλλίζω.
Μεγάλωσα – όπως και τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου – με τις ιστορίες του Ευγένιου Τριβιζά. Κάθε μεσημέρι ξάπλωνα και διάβαζα ατέλειωτες σελίδες, μπορεί και από ένα βιβλίο που είχα ήδη ξεζουμίσει. Πρώτη μου επαφή, “Ο λαίμαργος τουνελόδρακος”. Η δανειστική βιβλιοθήκη του νηπιαγωγείου στο χωριό το είχε μόνιμα κρατημένο για μένα, κανείς δεν τολμούσε ούτε καν να διανοηθεί να το δανειστεί. Μια φορά μόνο άφησα την κολλητή μου να το διαβάσει γιατί εγώ δανείστηκα “Το μεγάλο τσίρκο του Μανόλη”. Και μετά, επιστροφή στη βάση μας. Ακόμη σκέφτομαι πώς θα ήταν αν στο τέλος κάθε τούνελ υπήρχε ένας δράκος που θα κατάπινε όσους διέσχιζαν το τούνελ.
Και τώρα, θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις. Αν απαντήσετε ναι, απλά θα το καταλάβετε γιατί θ’ αντιδράσετε μ’ ένα “Πωω, ναι!!”. Αν όχι, έχετε χρόνο ν’ ανακαλύψετε έναν κόσμο πανέμορφο, αφού διαβάσετε τα παρακάτω βιβλία.
Λοιπόν, ποιος δεν έχει μάθει πως ο μεγαλύτερος, ο πιο ύπουλος αλλά και πιο ακαταμάχητος εχθρός των παιδιών είναι οι άπειρες ποσότητες γλυκών, όπως καταλάβαμε από την “Δόνα Τερηδόνα και το μυστικό της γαμήλιας τούρτας”; Ή, ποιος δεν έλιωσε διαβάζοντας ρυθμικά τις σελίδες των “Ποιος έκανε πιπί στο Μισισιπή;”, “Ποτέ μην γαργαλάς ένα γορίλα” και “Ένα φτυάρι στον Άρη”; Κι ακόμη, ποιος δεν έμαθε πως ο πόλεμος μόνο μπελάδες φέρνει, όπως μας δίδαξαν “Ο πόλεμος των Ούφρων και των Τζούφρων” (πεθαίνω με Φουζ-Φουζ Γκαφούζ και Μουζ-Μουζ Καραμούζ!) και “Ο πόλεμος της χαμένης παντόφλας”. Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος, αν όλοι οι πόλεμοι ήταν σαν αυτούς του κόσμου του Τριβιζά;
Θυμηθείτε πόσες φορές φτιάξαμε διαφορετικές ιστορίες μέχρι να καταφέρει η Έμμα να φτάσει στην Ντολμανδία και μαζί με τον σεφ να φτιάξει “Τα 88 ντολμαδάκια”. Αλλά κι άλλες τόσες φορές που αλλάξαμε την τύχη του Ροδόλφου Ρουλεμάν μέχρι να βρει “Τα 33 ροζ ρουμπίνια”. Από την άλλη, πόσες αμφιταλαντευτήκαμε αν είναι ωραιότερη ιστορία αυτή με τους “Πειρατές της Καμινάδας” ή αυτή που αφηγούνταν “Η ζωγραφιά της Χριστίνας”, για εκείνο το μακρύ ταξίδι της Χριστίνας να βρει ένα καινούριο, πιο όμορφο βιβλίο για την ιστορία της;
Και καθώς μεγαλώναμε, μεγάλωνε και η αγάπη για τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά. Κάπως έτσι, ανακαλύψαμε την “Τελευταία μαύρη γάτα”, “Τα μαγικά μαξιλάρια” αλλά και την “Φρικαντέλα”, τη μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. Και μια που είπα για κάλαντα, το ομορφότερο χριστουγεννιάτικο μήνυμα για την αξία της αγάπης και της αλληλεγγύης θα το πάρει κανείς μέσα από τις σελίδες του βιβλίου “Ένα δέντρο, μια φορά”. Κι αν έπρεπε τώρα, σήμερα ως ενήλικας, να διαλέξω το αγαπημένο μου κόμικ, με κλειστά μάτια θα επέλεγα τη “μία, μόνο μία, ονειρεμένη Φρουτοπία”, με την παρέα του Πίκου Απίκου, της Μαρουλίτας, του Αιμίλιου, του Θάνου και της Ευριδίκης Γιολάντα Ντεσιμπέλ (τ’ ομολογώ, ήταν η αδυναμία μου). Η “Φρουτοπία” ίσως είναι και πιο επίκαιρη από ποτέ.
Για όλα αυτά (και για ακόμη περισσότερα) γενιές και γενιές χρωστούν ένα ευχαριστώ στον Ευγένιο Τριβιζά. Τον άνθρωπο που μας χάρισε όνειρα, γέλια, μαγεία, φαντασία και μας είπε αλήθειες για τον κόσμο χωρίς να μας πληγώσει.
Τον άνθρωπο που μας έκανε καλύτερα παιδάκια.