Περίπου 4,6 δισεκατομμύρια έτη πριν. Κοιτώ το ρολόι μου. Ώρα 00:00. Μια νέα μέρα ξεκινά και απαντά στο όνομα Γη.
Ώρα 3:00 τα χαράματα. Βρέχει. Όχι, δεν είναι μια ρομαντική νυχτερινή βροχή. Πάει ώρα πολύ που βρέχει μετεωρίτες! Όμορφο, δεν αντιλέγω, μα δεν έχω κανέναν να μοιραστώ το δέος σε τούτη τη νεκρή και αδειανή σφαίρα…
Ώρα 5:00 περίπου. Κοιτώ την λίμνη που κοχλάζει. Λίμνες καυτό νερό σ’ ολάκερο τον κόσμο. Κι εκεί, σ’ αυτή την μικρή, ασήμαντη, ταπεινή λίμνη που τόσα της χρωστάμε αλλά κανείς ποτέ δεν θα την μάθει, γεννιέται το πρώτο κύτταρο και με κάποιο περίεργο τρόπο είμαι κι εγώ αυτό το κύτταρο. Μα κανείς σ’ αυτή την άδεια Γη δεν το γνωρίζει ακόμη.
Οι ωκεανοί τούτου του κόσμου, μέσα σε έναν οργασμό ζωής, πλέον κατακλύζονται από ετούτα τα κύτταρα. Το ένα χωρίζεται στα δύο κι ύστερα οι δρόμοι τους χωρίζουν και αυτοί. Κι όμως, όλα τους ενώνονται μέσω εκείνου του πρωταρχικού κυττάρου που κόπηκε στα δύο για χάρη της ζωής.
Ώρα περίπου 7:30. Η πρώτη «εκπνοή» οξυγόνου από ένα μικρό κι ακόμη ασήμαντο κύτταρο εξ αυτών. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να εκτιμήσω στο μέγιστο την στιγμή αυτή.
Ώρα 9:00 και κάτι. Τώρα λοιπόν, παρατηρώ ένα μικρό κυτταράκι ν’ ανοίγει την αγκαλιά του σ’ ένα άλλο. Ζούνε μαζί λοιπόν, σαν ένα, για πρώτη φορά δυο κύτταρα, κι ανοίγουνε τον δρόμο για πιο πολύπλοκη ζωή. Μ’ ακόμη, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ετούτο το αποτέλεσμα. Έχει πλάκα όμως να σκέφτεσαι, πως αυτό που εμείς αποκαλούμε ζωή δεν θα μπορούσε να ‘χει ποτέ δημιουργηθεί δίχως τη συμβίωση.
Ώρα 21:00 περίπου. Σκωληκόμορφα πλάσματα κι άλλα πολλά δίχως σκελετό κολυμπούν ανάμεσα σε πολύχρωμους σπόγγους.
Η ζωή κάνει άλματα! Η ζωή κερδίζει με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει πάντα. Ώρα περίπου 21:30. Οι θάλασσες γεμίζουν καβούρια και ιχθυόμορφα πλάσματα. Η ζωή αποφασίζει να βάψει με πολύχρωμες πινελιές τους βυθούς χαρίζοντας μας τους ύφαλους.
Ξαφνικά ζεσταίνομαι. Κολυμπώντας ασφυκτιώ. Γύρω μου ο θάνατος. Ζώα και φυτά πεθαίνουν. Μα η ζωή θριαμβεύει και πάλι!
Λίγα λεπτά περνούν κι εκείνη απαντά πρασινίζοντας τις ακτές. Τα πρώτα φυτά απλώνουν τις απλοϊκές τους ρίζες – αν δικαιούμαστε να τις ονομάσουμε έτσι για λόγους απλότητας- σε στεγνό έδαφος. Ψάρια κολυμπούν στις λίμνες και τα ποτάμια. Ο κόσμος αρχίζει να μου θυμίζει τον δικό μου.
Ώρα περίπου 22:00. Μου είχε λείψει το βουητό των εντόμων που συχνά απεχθανόταν πολλοί πίσω στην εποχή μου. Κάποια ψάρια τολμούν ν’ απλώσουν το πόδι έξω απ’ το νερό. Πρωτόγονοι βάτραχοι και σαλαμάνδρες που αγνοούν την σημασία της «απόφασής» τους. Τα δάση μεγαλώνουν. Μπορώ πλέον να τα ονομάζω δέντρα. Και ξαφνικά και πάλι ο θάνατος. Άλλος ένας πένθιμος μετεωρίτης ή μια θλιβερή έκρηξη. Μα η ζωή θριαμβεύει και πάλι!
Λίγα λεπτά μετά ξεπηδούν παντού έλη. Βατράχια, σαλαμάνδρες παντού. Και κάποια γίνονται επιτέλους ερπετά.
Ώρα περίπου 22:30. Τα δένδρα μοιάζουν πλέον με πεύκα. Γιγάντια δέντρα απλώνουν την σκιά τους. Θυμάμαι την Γη μας, μόλις 22 ώρες πριν και υποκλίνομαι στην ζωή καθώς οι σαύρες παρελαύνουν και κυριεύουν.
Σχεδόν 11 παρά τέταρτο το βράδυ. Το μάτι μου πιάνει λίγα μικρά ευκίνητα θηλαστικά. Κρύβονται φοβισμένα σε λαγούμια γιατί θα χρειαστούν εκατομμύρια χρόνια ακόμη -λίγα λεπτά- να κυριεύσουν. Τα δένδρα μοιάζουν πλέον με τα δικά μας.
Μετεωρίτης και ηφαίστεια. Ο θάνατος επιστρέφει χαμογελώντας. Μα η ζωή θριαμβεύει και πάλι και γεννοβολά υπέρμετρα.
Σχεδόν 24:00. Δεινόσαυροι παντού. Δεν φοβούνται κανέναν και τίποτα. Είναι οι κυρίαρχοι αυτού του πλανήτη. Ζουν αγνοώντας τι έρχεται.
Λίγο πριν τις 23:45 μένω έκθαμβος παρακολουθώντας την φλεγόμενη πέτρα να διασχίζει το ουράνιο στερέωμα. Το ίδιο κι όλα τα μεγάλα ερπετά. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου δεν υπάρχουν. Ο θάνατος επανεμφανίζεται για τελευταία φορά (;) μα η ζωή και πάλι θριαμβεύει! Σε δευτερόλεπτα τα θηλαστικά εγκαταλείπουν τα λαγούμια τους και μεγαλώνουν.
Οι εικόνες σαν καρέ διαδέχονται οι μια την άλλη. Σμιλόδοντες, μαστόδοντες, μαμούθ και τόσα άλλα πεθαίνουν ακαριαία από τις εναλλασσόμενες παγετώδεις περιόδους και αφήνουν την θέση τους σε νέα πειράματα τις φύσης.
Το πιο πετυχημένο (;) , μόλις που προλαβαίνει να εμφανιστεί ένα λεπτό πριν να χτυπήσει μεσάνυχτα: Homo sapiens sapiens. Δύο φορές σοφός.
Μέσα σε ένα λεπτό καταφέρνει να θέσει σε απειλή όλο το δόμημα μιας ολόκληρης ημέρας. Η γέννησή μου και η ζωή μου, ένα τελευταίο καρέ σε αυτή την εικοσιτετράωρη συμπύκνωση της ιστορίας του πλανήτη μας. Κι όμως αναλογίζομαι, κατανοώντας το μικρό μου μερίδιο στην ιστορία του πλανήτη: τι κάνω γι’ αυτό;
Στις προηγούμενες φυσικές εξαφανίσεις έβλεπα γύρω μου σε λίγα λεπτά να εξαφανίζονται έως και το 99% των ειδών. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα ότι αν σήμερα ζούσαμε μια τέτοια φυσική εξαφάνιση, μέχρι 3 είδη θηλαστικών θα έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί από το 1500- τα τελευταία δηλαδή δευτερόλεπτα. Κι όμως, τα τελευταία αυτά δευτερόλεπτα, στην καλύτερη περίπτωση, εξαλείφθηκαν 77. Κι όμως, σε μόλις 100 έτη ένας αριθμός ίσος με τα μισά γνωστά είδη ενδέχεται να εξαφανιστεί.
Ο Homo sapiens sapiens θυμίζει από πολλές απόψεις τους δεινόσαυρους. Ζει το ένα λεπτό αυτό δίχως να φοβάται κανέναν και τίποτα. Είναι ο κυρίαρχος αυτού του πλανήτη. Διαφέρει όμως, όντας δύο φορές σοφός σε ένα πράγμα: Ζει έτσι, γνωρίζοντας τι έρχεται. Ζει έτσι, προκαλώντας ο ίδιος αυτό που έρχεται. Ζει έτσι, γνωρίζοντας ότι μπορεί να αλλάξει αυτό που έρχεται. Ζει έτσι, επιλέγοντας να αγνοεί επιδεικτικά την αλαζονεία ενός είδους που μέσα στο ένα λεπτό της ύπαρξης του γκρεμίζει αποκτήματα ενός εικοσιτετραώρου.
Και κάπου εδώ τίθεται το ερώτημα: Αυτή τη φορά, η ζωή θα θριαμβεύσει;