Σε λίγες αράδες θα αφήσω την ψυχή μου να οργιάσει και να δημιουργήσει. Μοιάζει λες και ξαφνικά είχα πολλά να πω αλλά μάντεψε… είχα τελικά.
Μια θύελλα σύγχυσης σκέπασε την κεφαλή μου και ‘γω θεατής σε ένα γκρίζο χάος. Δεν αναγνωρίζω την πηγή της καταιγίδας και το λόγο που με επισκέφθηκε σαν ταγκαλάκι που ήθελε να παίξει μαζί μου. Στην αρχή το απωθούσα, με τρόμαζε και δεν ήθελα καθόλου τη συντροφιά του. Μόνο φουρτούνες έφερε και ‘γω φυλακισμένη. Κοιτούσα πίσω από τα σίδερα έναν εχθρό που δεν είχα τη δύναμη – ή μάλλον το θάρρος – να κοιτάξω κατάματα.
Ποια δύναμη είχα μπροστά του; Η σκέψη μου θολή και μπερδεμένη. Πόση αντοχή να έχω; Η φωνή μου μικρή και τρομαγμένη. Με ποιον να μοιραστώ τις μαύρες σκέψεις; Ποιος θα πιστέψει και ποιος θα σταθεί; Ταλαιπωρήθηκα πολύ μα το μοιράστηκα. Οι άνθρωποι γύρω μου φάνηκαν να καταλαβαίνουν. Περάσαν, λέει, κι αυτοί μια φορά από το σκοτάδι αυτό… εμένα άρχισε να επιμένει… Με νίκησε ή το νίκησα? Δεν ξέρω την αλήθεια μου ακόμη.
Άκουγα ψίθυρους… με ρωτούσαν μόλις έπεφτε το μαύρο πέπλο της νύχτας «Φοβάσαι να πεθάνεις ή φοβάσαι να ζήσεις;» Μιας και με ρωτούσαν, με έλουζε κρύος ιδρώτας, δεν ήξερα πώς έπρεπε να απαντήσω, τί ήθελαν να ακούσουν και τί ήθελα εγώ η ίδια στο τέλος. Ο πανικός στεκόταν εκεί δίπλα μου, ως επιστήθιος φίλος δεν ήθελε να με αφήσει σαν και θα έφευγε μήπως πάθαινα κάτι… Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν έλεγαν να πάψουν να χορεύουν, λες και τόσα χρόνια δεν υπήρχαν. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως δεν μπορεί να σε βλάψει μια απλή ιδέα όπως ο φόβος του θανάτου αλλά… φοβάσαι να ζήσεις.
Μαχητές και θεριά στη νύχτα παλεύουν σώμα με σώμα. Μόλις λάμψει ο ήλιος όλα φαίνονται λογικά. Σ’ ένα άλλο μέρος, μέσα σ’ ένα σπίτι αρχοντικό, γίνεται χορός. Χορός λογικής και παράνοιας. Φλερτάρουν οι εραστές τους. Το μάτι μου έπεσε σε ένα ζευγάρι περίεργο μα τόσο ταιριαστό. Ο άνδρας μελαμψός, ψηλός γεροδεμένος. Τον λένε Πρέπον. Η γυναίκα χλωμή, μικροκαμωμένη, ίσα ίσα που φαίνεται μα όλοι τη φοβούνται. Τη λένε Αρρώστια ή άλλες φορές Τρέλα. Όπως νιώθει κανείς.
Και οι ώρες περνάνε. Και οι μέρες περνάνε. Κυλάει η ζωή σα νερό λένε μερικοί… ίσως η αμφιβολία για την ύπαρξη κυλάει σα νερό στις φλέβες μας και η ζωή απλώς είναι στιγμές.
«Οι άνθρωποι είναι έλλογα όντα». Δε διαφωνώ μα και δε συμφωνώ. Η Παράνοια και η Λογική είναι αδερφές αχώριστες. Στο χέρι σου είναι ποια θα επιλέξεις μα πάντα θα είναι και η άλλη μαζί σου. Δεν μπορείς να χωρίσεις ποτέ κάτι που στην ουσία του είναι ένα πράγμα.
Ακόμα και τώρα που γράφω νιώθω άβολα μα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν να δει τα πράγματα μέσα από μια άλλη σκοπιά. Σαν τα έργα τέχνης, που το καθένα προσφέρει τη λάμψη του μα ο καθείς το αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Άλλος μαύρο, άλλος άσπρο, άλλος γκρι. Η διαφορά και η αμφισβήτηση είναι αρετές που έχουμε ανάγκη όλοι.
Το παραλήρημα κάπου εδώ τελειώνει και λέω να κοιμηθώ.
Για μένα και άλλους σαν και μένα παραλήρημα… για άλλους η αλήθεια τους.
Μια εφιαλτική αρμονία τόσο παράδοξη μα τόσο λογική. Αυτή είναι η ζωή.