Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να φαντάζεται ανθρώπους, τον τρόπο που μιλάνε, τα αστεία που λένε, τα μεγάλα τους όνειρα και ξαφνικά βρίσκομαι ‘’δεμένη’’ μαζί τους χωρίς να τους έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν ξέρω αν αυτό είναι περίεργο ή πιο σύνηθες από ό,τι πιστεύω.
Μερικές φορές χτίζεις εικόνες στο μυαλό σου κι επιλέγεις να ζεις μέσα σ’ αυτές. Δεν ξέρω αν λέγονται ψευδαισθήσεις ή όνειρα, πάντως ξέρω πως πολλές φορές παίρνουν τη θέση της πραγματικότητας.
Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί έχω αρκετά ιδανικά στο μυαλό μου και δεν μπορώ να συμβιβαστώ, ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί απλώς μερικές φορές η φαντασία είναι καλύτερη από την πραγματικότητα.
Όποιο από τα δύο και να ισχύει, εγώ ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε σκέψεις και να φτιάχνει σενάρια και κόσμους που δεν υπάρχουν. Μια ανάσα από την καθημερινότητα και μια ελπίδα πως κάποτε θα έρθουν αυτές οι μέρες.
Ίσως είμαι μόνο εγώ, ίσως είναι πολλοί ακόμη, υποθέτω δε θα μάθουμε ποτέ, καθώς είναι υπερβολικά παράλογη σκέψη για να την εκφράσει κανείς. Σωστά;