Κάθε μέρα κρύβει για τον καθένα μας μια νέα ανακάλυψη. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο. Κάποιες πληροφορίες τις διαβάζεις σε βιβλία, κάποιες τις ακούς πάνω στη συζήτηση, κάποιες τις παίρνει το αυτί σου από την τηλεόραση και κάποιες άλλες τις μαθαίνεις μόνος σου με την εμπειρία.
Ουσιαστικά, αποκτάμε τη γνώση από οτιδήποτε υπάρχει στο περιβάλλον μας, οτιδήποτε συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας. Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι βασικά υπάρχουν δύο τρόποι εκμάθησης. Είτε από τρίτους που θα πουν ή θα γράψουν κάτι, είτε από μόνοι μας «παθαίνοντας και μαθαίνοντας». Βέβαια, κάποιες φορές δεν έχουμε το περιθώριο να «πάθουμε». Όταν, όμως, υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ποιος από τους δύο τρόπους είναι προτιμότερος για την εκμάθησή μας;
Κάποιοι άνθρωποι είναι «ανυπάκουοι» και δε δέχονται συμβουλές, ενώ κάποιοι άλλοι είναι πρόθυμοι να διαφωτιστούν από τους σοφότερους. Και τα δύο ενέχουν κινδύνους. Μερικές φορές ζητώντας βοήθεια από κάποιον πιο έμπειρο, εξοικονομούμε χρόνο και μπορούμε να πετύχουμε το σκοπό μας χωρίς να παιδευτούμε άσκοπα. Από την άλλη, το να τα παίρνουμε όλα έτοιμα καταπιέζει την εφευρετικότητά μας και δε μας επιτρέπει να ξεδιπλώσουμε τις ικανότητές μας. Επίσης, υπάρχει περίπτωση οι άλλοι να μας αποτρέψουν από το να δοκιμάσουμε κάτι που ίσως να μας ταίριαζε. Κι αυτό γιατί οι συμβουλές των άλλων συμβαδίζουν με τη δική τους αντίληψη για τη ζωή, η οποία μπορεί να διαφέρει από τη δική μας.
Οπότε ποιό είναι το συμπέρασμα; Μήπως να πάμε κι εδώ με τη μέση λύση; Δηλαδή από τη μία να πειραματιζόμαστε και να εξερευνούμε τον κόσμο μόνοι μας, έχοντας, όμως, παράλληλα υπόψη μας κάποιες χρήσιμες συμβουλές που μας δόθηκαν; Ναι, αυτό φαίνεται να είναι το καλύτερο. Έτσι, θα μπορέσουμε να είμαστε δημιουργικοί με τον πιο αποδοτικό τρόπο…