Αυτή τη φορά στρέφουμε το βλέμμα μας σε ένα από τα πιο εμβληματικά hip hop συγκροτήματα που ήδη μετρούν 23 χρόνια παρουσίας στη σκηνή. Οι Στίχοιμα πρωτοεμφανίστηκαν το 1999 και ως το 2006 έχουν μια διαρκή και έντονη παρουσία. Με στίχο καυστικό και βαθιά κοινωνικοπολιτικό, συνοδευόμενο από μελωδίες της ροκ, τζαζ μέχρι και της ρεμπέτικης κουλτούρας, μπαίνουν συχνά στο στόχαστρο επικριτών και γίνονται το πρώτο συγκρότημα που διώκεται ποινικά για το κομμάτι τους «Για Έναν Μεγάλο Εθνάρχη».
Από το 2006 και έπειτα, όμως, σιωπή. Έξι χρόνια απουσίας για να επιστρέψουν δυναμικά το 2012, αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία κυκλοφορώντας τις «Μηχανές». Ένας δίσκος 20 κομματιών συνολικής διάρκειας 79 λεπτών που εμπλουτίζονται από τις αφηγήσεις του μικρού Αλέξανδρου, ο οποίος μας μεταφέρει σε μια δυστοπική Αθήνα κυριευμένη από μηχανές. Μηχανές στο πρόσωπο των οποίων αντικρίζουμε όλη τη σαπίλα, την αδικία, τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας και την υποκουλτούρα της Ελλάδας της κρίσης. Ένας δίσκος με έντονο κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα και μαχητική διάθεση που μας “φτύνει” κατάμουτρα όλα όσα φοβόμαστε να δούμε και να πούμε, στρέφοντας το δάχτυλο προς όλους και όλα.
Παρόλο που ξεχειλίζει από οργή και βία, το περιεχόμενό του δένει σε πλήρη αρμονία, συνθέτοντας ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μέσα από αυτή τους τη δουλειά, οι Στίχοιμα, δεν προσπαθούν να φανούν διδακτικοί αλλά να δώσουν φωνή στα συναισθήματα ενός αγανακτισμένου και αποπροσανατολισμένου λαού, προσπαθώντας παράλληλα να αφυπνίσουν την από καιρό σε αδράνεια κριτική του σκέψη.
Από τα κομμάτια του δίσκου ιδιαίτερο ενδιαφέρον θεωρώ πως παρουσιάζουν η «Πατρίδα» που κριτικάρει τον αναδυόμενο εθνικισμό της κρίσης, το «Εδώ Αθήνα» που περιγράφει τη σκληρή πραγματικότητα της πρωτεύουσας, «Τα Όνειρά μου» που φωνάζει τις πιο απόκρυφες σκέψεις μας και η «Βία» που αποτελεί ένα ξέσπασμα απέναντι σε κάθε κατεστημένο.
Δέκα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία τους και δυστυχώς οι «Μηχανές» εξακολουθούν να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.