Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι γεννημένοι να επωμίζονται τα φορτία που εμείς οι άλλοι αποφεύγουμε. Κάποιοι άνθρωποι μπροστάρηδες, που προχωρούν δίχως να κοιτούν πίσω. Κάποιοι άνθρωποι ταπεινοί, φιλήσυχοι, μα δυνατοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τίποτε εξωπραγματικό. Προσπάθησε να τους ξεχωρίσεις.
Είναι εκείνοι που στέκονται στη σωστή πλευρά των ηθικών διλημμάτων. Εκείνοι που δεν τεμαχίζουν το ανθρώπινο είδος σε κάστες. Εκείνοι που βοηθούν δίχως παρωπίδες και προτεραιότητες. Όλοι αυτοί που επιμένουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, σ’ έναν κόσμο όπου όλοι ονειρεύονται μια άλλη δουλειά απ’ αυτή που κάνουν.
Απλοί άνθρωποι που δεν ωρίμασαν απότομα, μα παρέμειναν παιδιά στην ψυχή. Κι αυτό, γιατί μόνο τα παιδιά συνεχίζουν να μιλούν για ό,τι μετράει τώρα πια. Οι υπόλοιποι χαθήκαμε κάπου στη διαδρομή. Σταματήσαμε να «ενοχλούμαστε». Ενηλικιωθήκαμε. Και μαζί μ’ αυτό, αφήσαμε την πραγματικότητα να παρασύρει τα όνειρά μας.
Απλοί άνθρωποι, προσγειωμένοι. Θνητοί. Όχι καχύποπτοι. Ούτε αγενείς. Άνθρωποι που αναγνωρίζουν πως το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα. Αλλά η λύση του. Εθελοντές της ζωής. Με κουράγιο και πίστη για τις καλύτερες μέρες. Ανιδιοτελείς. Όχι αιθεροβάμονες. Με προσωπικότητα. Δική τους, όχι άλλων.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για την εξουσία. Ούτε για το χρήμα. Ούτε για τη φήμη. Άλλωστε, αυτά δεν είναι και οι κορυφές που πρέπει κανείς να κατακτήσει για να θεωρείται πετυχημένος;
Αυτό εδώ, λοιπόν, είναι για όλους εκείνους που έχουν μάθει να μοχθούν. Μια ζωή. Γιατί δεν το έβαλαν κάτω. Γιατί δεν παραδόθηκαν ποτέ στις «κοινές γνώμες». Παρέμειναν πιστοί στη δική τους οπτική. Στον δικό τους κόσμο. Αυτοί είναι οι «κορυφαίοι». Αυτούς εγώ λέω ήρωες.