Οι προαναφερόμενες λέξεις σπάνια διατυπώνονται μεμονωμένα. Πολλάκις, τις έχουμε δεί να συντάσσονται συσχετιζόμενες στην ίδια πρόταση και να διατυπώνονται στο δημόσιο λόγο. «Τι πιστεύουν οι νέοι για την πολιτική»; , «Γιατί οι πολιτικοί στερούνται της εμπιστοσύνης ενός ευρέος τμήματος της νεολαίας»;.Ερωτήματα τα οποία έχουμε ακούσει κατ’επανάληψη και που οι απαντήσεις τους μόνο ευνόητες δεν είναι.Τα τελευταία χρόνια , έχει διαμορφωθεί η πεποίθηση πως οι νεαρές ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού αποστρέφονται το χώρο της πολιτικής και απαξιώνουν τους φορείς της. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζω την παραπάνω θέση ως απόλυτα αντιπροσωπευτική της βαθύτερης και ουσιαστικής αντίληψης των νέων για την ενασχόληση με το δημόσιο βίο.
Εκφέρω μία προσωπική άποψη η οποία εκκινεί από διεξοδικές συζητήσεις με μέλη της σχολικής-ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και με νέους ανθρώπους από το χώρο της εργασίας. Πάντα πίστευα ότι είχαν όλες και όλοι κάτι να πουν , κάτι «σημαντικό»το οποίο ήθελαν να εκφράσουν και κυρίως κάτι το οποίο θα ήθελαν οι λοιπές κοινωνικές ομάδες να ακούσουν. Μα σαν να αισθάνονταν πως αυτό το δικό τους «σημαντικό» για κάποιους άλλους έδειχνε «ασήμαντο».Εν τέλει, φαινομενικά συμβιβάζονταν και υιοθετούσαν μία λογική αποστασιοποίησης από τις κοινωνικές – πολιτικές εξελίξεις. Παρόλ’αυτά, ο ενδελεχής διάλογος με τους συμμαθητές μου αρχικά και εν συνεχεία με τους συμφοιτητές μου, μου επιβεβαιώνει διαρκώς πως η εξωτερίκευση της πολιτικής προσωπικότητας, που συμβιβάστηκε τελικά ο νέος να αποκρύπτει, αποτελεί το μεγαλύτερο στοίχημα για το μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Αυτή η πολιτική προσωπικότητα, πτυχές της οποίας αναδεικνύονται διστακτικά σε κάθε συζήτηση με θεματικό άξονα την πολιτική, κρίνεται απαραίτητο να προβάλλει και να εκπέμψει το μήνυμα της ενεργοποίησης στα κοινά. Αδήριτη είναι η ανάγκη επισήμανσης πως η έννοια της ενεργοποίησης είναι συνυφασμένη με την ευθύνη, ατομική και συλλογική. Γι’αυτό το λόγο η διατύπωση πολιτικής κρίσης και η ανάληψη πρωτοβουλίας δράσεων προϋποθέτει μία ώριμη και παραγωγική στάση. Σαν και ένα ψηφιδωτό, η νεανική πολιτική προσωπικότητα – πολυσύνθετη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα – αξίζει να παρατηρηθεί και να αναλυθεί στο σύνολο της .Όπως και η παρατήρηση μίας ψηφίδας ξεχωριστά, δεν αρκεί για να διαπιστώσουμε το συνολικό οπτικό ερέθισμα του ψηφιδωτού έτσι και η προσήλωση στην περιγραφή ενός μόνο χαρακτηριστικού της νεολαίας δεν αρκεί για να κατανοήσουμε την ευρύτερη συμπεριφορά της.
Όταν μιλάμε για νεολαία, θα συναντήσουμε την εξής αντίφαση. Κάποιοι της προσάπτουν νωχέλεια, απάθεια, αδιαφορία. Είναι οι ίδιοι που θα εκστομίσουν «η νεολαία μας είναι υπνωτισμένη». Την ίδια χρονική στιγμή, κάποιοι θα πουν πως η νεολαία μας είναι αρκετά αντιδραστική με στοιχεία γραφικότητας και ανευθυνότητας. Αυτοί αντίστοιχα θα πουν «οι νέοι μας όλο με το παράπονο» και ίσως να ακολουθήσει και το περιβόητο «εμείς στα χρόνια σας». Και κάπου εδώ επανέρχομαι στην αφοσίωση στην ψηφίδα – την ψηφίδα της αντίδρασης. Για κάποιο λόγο και ίσως και με δικιά μας υπαιτιότητα οι νέοι έχουμε «καταφέρει» να μας κρίνουν αποκλειστικά από τις αντιδράσεις μας. Μα γιατί να στέκονται στο πως θα αντιδράσουμε και να μην επικεντρώνονται στο πως δρούμε. Ίσως γιατί άπαντες έχουν συνηθίσει να είμαστε οι δέκτες των πολιτικών πράξεων. Μα η έννοια της ενεργοποίησης θέτει τους νέους στο ρόλο του πομπού, του δημιουργού και θεμελιωτή της πολιτικής πράξης.
Η πράξη, λοιπόν, περιλαμβάνει πρωταρχικά την ανάληψη του ρίσκου της δημιουργίας. Επιτακτικός, παράλληλα, ο καθορισμός των παραμέτρων και του πλαισίου στο οποίο θα διεξαχθεί η νεανική πολιτική ενεργοποίηση. Έως ότου όμως η διαβούλευση για εξειδικευμένα χαρακτηριστικά λάβει χώρα, η ωρίμανση της ιδέας για ενεργή συμμετοχή στα κοινά είναι κεφαλαιώδους σημασίας.