Πριν λίγες μέρες καθώς έψαχνα κάτι παλιά πράγματα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες και τότε αναρωτήθηκα , πότε ξεκίνησε άραγε όλη αυτή αγάπη για τις φωτογραφίες.
Πάντα με θυμάμαι να αρπάζω τη φωτογραφική από τα χέρια των γονιών μου και να βγάζω φωτογραφίες. Πρόσωπα, τοπία και ηλιοβασιλέματα που δεν υπάρχουν πια.
Ποιά όμως είναι η αξία του να απαθανατίσεις μια στιγμή ;
Το ρήμα απαθανατίζω προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη ἀπαθανατίζω ( < ἀπό + ἀθάνατος + -ίζω ) , που σημαίνει χαρίζω σε κάποιον ή κάτι την αθανασία -όσο αθάνατο μπορεί να είναι ένα φωτογραφικό χαρτί.
Η φωτογραφία όμως σίγουρα δεν είναι ένα απλό χαρτί με αποτυπωμένα πρόσωπα, αντικείμενα και τοπία. Είναι τα χαμόγελα που σου χάρισαν, εκείνα τα βλέμματα γεμάτα λέξεις και εκείνη η στιγμή με την παρέα σου που σε πλημμύρισε συναισθήματα.
Έτσι, λοιπόν, φωτογραφίζοντας εκείνους του ανθρώπους στην αυλή του σπιτιού που δεν υπάρχει πια, δίνεις αξία στη στιγμή αυτή. Σταματάς τον χρόνο – τον ακινητοποιείς – και τοποθετείς τη στιγμή αυτή κάπου ανάμεσα στην αιωνιότητα και τη νοσταλγία , αποφεύγοντας τη λήθη.
Πόσο θλιβερή είναι άραγε αυτή η λέξη;
Η λήθη , η λησμόνια , το να μην θυμάσαι πια!
Και ας είμαστε ειλικρινείς προπάντων με τον εαυτό μας ,η λήθη είναι κάτι αναπόφευκτο. Θα ξεχάσεις πολλά από όσα σου συνέβησαν παρ’ όλο που σε εκείνο τον χρόνο έμοιαζαν σημαντικά. Η επιλεκτική σου μνήμη θα κρατήσει μόνο μερικά από αυτά.
Συνεπώς φαντάσου πόσο σημαντικό είναι αυτό το ‘’μαγικό’’ χαρτί, που θα διαφυλάξει την μνήμη και τις αναμνήσεις σου και που κάθε φορά θα θέλεις να ανατρέξεις σε αυτές, θα αρκεί απλά να ανοίξεις εκείνο το σκονισμένο άλμπουμ στο ράφι. Και αμέσως θα είναι λες και αυτές οι στιγμές θα πάρουν μορφή και χρώμα στη σκέψη σου.
Για αυτό ,λοιπόν, θεωρώ τις φωτογραφίες πολέμιες της λήθης.
Εξάλλου ,όπως αναφέρει και ο John Berger, αυτό που κάνει τη φωτογραφία μια περίεργη εφεύρεση είναι πως τα αρχικά υλικά με τα οποία φτιάχνεται είναι το φως και ο χρόνος.
Comments are closed.