[Πέπλο]
Κι όταν
εγώ και
εσύ
μπήκαμε μαζί και μόνοι σε καραντίνα
σε εκλιπαρούσα να παραμείνεις ασφαλής
και ενώ άνοιγα την καρδιά μου με τέτοιες προσευχές
είχα αφήσει τα σεντούκια του μυαλού μου ορθάνοιχτα
και οι σκέψεις μου χόρευαν ατρόμητες και γυμνές στις άκρες του ανυποψίαστου κεφαλιού μου
και εκείνες ακριβώς τις στιγμές
κάπου
άρχισε να υφαίνεται το πέπλο-καμουφλάζ
που πλακώνει τις ατόφιες και λαμπερά λευκές ιδέες με το διαυγές χρώμα του φόβου
όταν η Αλήθεια του εγώ μου αναγνώρισε τον φόβο στα λόγια μου
ήταν πια αργά
και γώ σαν πιόνι της Φύσης μου έτρεξα να κλειδώσω τα άδεια μου σεντούκια
και έτσι ξύπνησα σήμερα με κεφάλι ελαφρύ και με φωνή επίπεδη
και θέλησα να σου γράψω για να σε σώσω από αυτό το καμουφλάζ του μυαλού που πάντα θα δρα πιο
γρήγορα από εμένα και εσένα
κατάπινε τα λόγια του φόβου σου
και μην με λυπάσαι
αλλά θυμήσου
πως με ανάγκασαν να πλακώσω τις σκέψεις μου
και μετά μου στέρησαν εσένα, τον καθρέφτη της φωνής μου.
[Ανάγνωση Απόγνωσης]
Κλείσε την πόρτα και βγες μέσα
Βρίσκεσαι στο μυαλό σου
Μύρισε αυτό το μούδιασμα
Είναι η άγκυρα σου
Περπάτα μέχρι να φτάσεις στο στήθος
Αγνόησε αυτήν την γλυκιά πίεση, είναι ο πόνος σου
Φτάσε στην κοιλιά
Εκεί θα βρεις την πιο γλυκιά γωνιά του χάους
Θα ήθελα να σου πω τι θα νιώσεις τελικά
Αλλά εδώ δεν υπάρχουν τέλειες και τελειότητες
Η αρχή σου είναι αυτή η ακαθόριστη κυκλικότητα
Μπες στην ροή και ανέπνεε
Νιώσε το βάρος στις πατούσες σου
Κάπου εκεί φωλιάζει η θέληση σου
Περπάτα πάνω της
Τώρα που την θυμήθηκες
Ίσως αρχίσει να διαχέεται σε κάθε πλευρά του μάταιου είναι σου
Πες της καλημέρα με ένα σφίξιμο των φρυδιών
Κράτα την ανάσα σου
Και πνίξτην.