Αν η ζωή σου ήταν τραγούδι σε τι κλίμακα θα το τραγουδούσες;
Και δικαίως πριν καλά καλά ολοκληρώσω την ερώτηση μου η απορία σου ξεγλιστρά και βιαστικά, με ύφος έκπληκτο, διαμαρτύρεται : «Μα πώς είναι δυνατόν να απαντήσει κανείς με σιγουριά σε κάτι τέτοιο; Δεδομένου ότι η ζωή δεν είναι άλλο από ένας συγκερασμός μελωδιών- θλιμμένων μα και γλυκών αναλόγως τη στιγμή- πώς γίνεται να υπάρχει μόνο μία κλίμακα για να συνθέσω το τραγούδι της;»
Μια μικρή βοήθεια…
Θυμάσαι … ; Tότε που έπαιρνες φόρα κι έτρεχες να βουτήξεις στη θάλασσα για να αποφύγεις το βασανιστήριο της αλλαγής της θερμοκρασίας; Τότε που διακρίθηκες στο αγαπημένο σου άθλημα; Εκείνη τη μέρα που είδες τη σχολή που πέρασες; Όταν έβρεχε αστέρια κι έκανες διαγωνισμό με τον φίλο σου για το ποιος θα μετρήσει περισσότερα να πέφτουν και δεν του έλεγες τι ευχήθηκες μπας και πιάσει η ευχή σου; Τη στιγμή που ξεπέρασες έναν από τους μεγαλύτερους σου φόβους ; Το απόγευμα εκείνο στο νοσοκομείο που περίμενες να τελειώσει το χειρουργείο του αγαπημένου σου προσώπου για να θυμηθείς πως είναι να αναπνέεις και πάλι κανονικά; Την Κυριακή του Πάσχα που τους νικούσες όλους με το αβγό σου στο τσούγκρισμα και προσπαθούσες να τους πείσεις ότι δεν ήταν ξύλινο; Θυμάσαι;
Ναι ξέρω πάλι απορείς… «και πώς ακριβώς με βοηθάς με το να μου θυμίζεις στιγμές βγαλμένες από τη ζωή μου;»
Οι στιγμές δεν είναι τίποτα άλλο από τους στίχους του τραγουδιού σου.
Το μόνο που πρέπει να γνωρίζεις είναι πως δύο είναι οι βασικές κλίμακες πάνω στις οποίες μπορείς να το συνθέσεις:
Η Ματζόρε , της οποίας τα τραγούδια λαχταρούν να εκτελεστούν από φωνές γεμάτες ζωντάνια, χαρά και ζεστασιά και η Μινόρε με τα δακρυσμένα γεμάτα παράπονο άσματά της.
A και κάτι τελευταίο: να θυμάσαι πως σημασία δεν έχει η ζωή αυτή καθ’ αυτή, αλλά η στάση(=κλίμακα) σου απέναντί της. Λέγεται, πως η ζωή είναι ένα άθροισμα στιγμών ευτυχισμένων και μη, όμως εσύ ορίζεις τι έπεται μετά το ίσον… Ίσως αυτό το άθροισμα να έχει κι άλλους όρους που συχνά υποτιμάμε ή παραλείπουμε… Ευγνωμοσύνη, θετική ενέργεια, αισιόδοξος τρόπος σκέψης, ενθουσιασμός, λαχτάρα για ζωή είναι μερικοί από αυτούς τους όρους-όπλα που βοηθούν όποιον τα έχει στη φαρέτρα του να έλκει το καλό γύρω του. Όση απελπισία , μιζέρια και κακοκεφιά κι αν συναντά, ξέρει να βγάζει φτερά και να προσγειώνεται σε Ιθάκες που οι άνθρωποι πίνουν τη ζωή τους σε μισογεμάτα ποτήρια… Κάποια τέτοια Ιθάκη θα ‘χε στον νου του και ο N. Βρεττάκος για να επιμένει τόσο… («Μέσα από τα δάκρυά μου επιμένω ότι ο κόσμος αυτός είναι ακόμα όμορφος»).
Εσύ, ακόμα δεν αποφάσισες την κλίμακα του δικού σου τραγουδιού;