Και είναι αυτό που ξυπνάς ένα πρωί και υπάρχει ένα κενό.
Ποιος είμαι;
Που πάω;
Θέλω αλήθεια να είμαι εδώ ή θέλω να φύγω;
Να πάω που όμως; Μόνος;
Φοβάμαι.
Οι πρώτες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό και δεν ξέρεις πως να τις διαχειριστείς. Τι να σκεφτείς. Πως να νιώσεις.
Και κάποια στιγμή, φτάνουμε σαν άνθρωποι σε ένα σημείο καμπής που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Όπως είχαν πει και οι The Clash «Should I stay or should I go?»
Δεν είναι εύκολη η απόφαση της φυγής γιατί πολλές φορές τα υπέρ και τα κατά συγκλίνουν. Οι σκέψεις είναι τόσο μπερδεμένες που όλα τα συναισθήματα μοιάζουν ίδια. Θέλεις να μείνεις μόνος αλλά όχι τόσο μόνος που να μην έχεις κανέναν. Θέλεις να αλλάξεις περιβάλλον αλλά φοβάσαι την αλλαγή. Θέλεις μια αλλαγή χωρίς να αλλάξεις την ρουτίνα σου. Αλλά είναι τόσο εύκολο να έχεις μια ρουτίνα.
Να ξέρεις ότι το πρωί που θα ξυπνήσεις, η κούπα του καφέ είναι αυτή. Και εάν δεν έχεις καφές; Έχει το μαγαζί δίπλα από το σπίτι. Θα δουλεύεις μέχρι τις 4 σε αυτή τη δουλεία που δεν σ’αρέσει αλλά συμβιβάζεσαι. Θα βγαίνεις αυτή την βόλτα με τους «φίλους» ακόμα και εάν δεν περνάς καλά. Θα βρίσκεσαι σε αυτή την σχέση εάν και ξέρεις ότι έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Θα κοιμάσαι από τις 12 γιατί η ρουτίνα ξεκινάει στις 7. Κι εάν μια μέρα συμβεί κάτι αναπάντεχο και αλλάξει η ρουτίνα; Χαίρεσαι πως ήρθε η μέρα που θα γίνει η αρχή και θα ξαναβάλεις χρώμα στη ζωή σου. Μα να σου που έρχεται η Δευτέρα και τίποτα δεν άλλαξε. Δεν άλλαξε επειδή δεν ήθελες να αλλάξει.
Η αγαπημένη μου φράση τον τελευταίο καιρό είναι «Κουνήσου. Δεν είσαι δέντρο. Ακόμα και αυτά με τον πολύ αέρα μπορεί να κουνηθούν».
Μη την φοβάστε την αλλαγή. Όλα από μια αλλαγή ξεκίνησαν. Από μια κούπα καφέ που άλλαξε θέση ένα πρωί και τίποτα δεν ήταν ίδιο. Όλες οι Δευτέρες είχαν εξαφανιστεί.