Όντας άτομο που βιώνει το άγχος σε υπερβολικό βαθμό το μεταφράζω ως λουλούδια να ανθίζουν απότομα , μετεωρίτες να κάνουν μια μεγάλη έκρηξη και κάπως έτσι κάνω μια εικόνα στο μυαλό μου για το τι είναι άγχος.
Ξεκινώ να γραφώ για το άγχος χωρίς όμως πραγματικά να ξέρω τι είναι (θα εκμυστηρευτώ πως προσπαθώ να κατανοήσω απολυτά την ύπαρξη αυτού του συναισθήματος)
Τι είναι άγχος λοιπόν;
Δεν είναι λουλούδια και μετεωρίτες είναι ένα συναίσθημα – σαν όλα τα αλλά τονίζω- και γιατί το τονίζω; γιατί πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται το συγκεκριμένο συναίσθημα ως κάτι μεγαλειώδες ή κάτι που δεν μπορείς να ξεπεράσεις ευκολά . (Πλακά κάνω, εγώ το αντιλαμβάνομαι έτσι αλλά θαρρώ πως πολλοί άνθρωποι γύρω μου μπορούν να ταυτιστούν.)
Πως ζούμε την χαρά; Την λύπη; Έτσι και το άγχος.
Κάνοντας, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να αναφέρω πως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μεγεθύνουμε τα συναισθήματα μας. Για παράδειγμα, όταν χαίρομαι πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να τροφοδοτεί την χαρά σε βαθμό που μπορώ να φτάσω σε σημείο υπερέντασης. Κάπως έτσι γίνεται και με την λύπη. Τροφοδοτούμε την λύπη με περισσότερο λύπη. Και κάπως έτσι αυξάνουμε το στάδιο του άγχους. Ίσως να είναι δύσκολα κατανοητό αλλά για αναλογιστείτε λίγο; Παραθέτω ανάλυση εικόνας.
Το άγχος είναι ένα μπαλόνι που το φουσκώνεις συνέχεια. Και όσο το φουσκώνεις είναι έτοιμο να σκάσει. Πάρε το μπαλόνι, (κόκκινο το φαντάζομαι) μαζί σου, στην καθημερινότητα σου. Δεν θέλει να το έχεις μαζί σου παντού ούτε φυσικά να μην το έχεις καθόλου. Θέλω να πω, ισορρόπησε το άγχος στη ζωή σου με μικρά, μικρά σηματάκια. Λατρεύω την λέξη ισορροπία. Μπορεί να κάνει τα δύσκολα να φαίνονται απλά, είναι από τη φύση της μια λέξη που ηρεμεί την ψυχή μου.
Καταλαβαίνω, πως είναι εύκολο να λες την έκφραση <<μετέτρεψε το άγχος σε κάτι παραγωγικό>>, είναι όμως δύσκολο να το πράξεις. Ξέρω επίσης, πως το άγχος δημιουργεί εμπόδια. Εμπόδια από την στιγμή που θα ξυπνήσεις μέχρι την ώρα που θα κοιμηθείς. Θέλει σκέψη, συνειδητοποίηση , ψυχραιμία και πολύ μεγάλη προσπάθεια. Είναι όμως μια ωραία διαδικασία καθώς καταφέρνεις να κατανοήσεις πράγματα του εαυτού σου, να βελτιώσεις τον εαυτό σου και να αγαπήσεις τον εαυτό σου και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις .
Και κάπου εδώ θα μιλήσω πολύ απλά.
Έχουμε γεμίσει την καθημερινότητα μας με υποχρεώσεις και πρέπει. Πάρε μια μέρα κενή, ηρέμησε το νου σου με οτιδήποτε σου αρέσει να κάνεις , ξάπλωσε στο κρεβάτι για ώρα. Κι αυτό παραγωγικό είναι – μην το δεις σαν τεμπελιά-
Το να ζω την μέρα και την κάθε στιγμή περιλαμβάνει χαμόγελα, αγκαλιές , φιλιά , βόλτες, φίλους. Αλλά φυσικά υπάρχουν τόσες άλλες όμορφες στιγμές που τολμώ να πω πως αυτά που αναφέρω είναι ελάχιστα .
Γιατί τι άλλο μένει σε αυτή τη ζωή;
Τα πτυχία ; Ναι είναι κάτι. Αλλά για πόσο;
Γιατί αγχωνόμαστε ;
Για το αν κάτι δεν πάει καλά;
Ρεαλιστικά μιλώντας κάτι πάει θα πάει καλά, κάτι θα πάει άσχημα και θαρρώ πως ακόμη δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνει. Και αν πάει άσχημα τι;
Η οπτική γωνιά παίζει ρόλο.
Ξέφυγα λίγο και τελικά είπα και κάτι παραπάνω και όχι μόνο για το άγχος.
Αλλά τι να κάνουμε ; Όλες οι σκέψεις κάπως συνδέονται μεταξύ τους.