Λένε, πως πλέον μετά από τόσα χρόνια δεν έχει μείνει τίποτα καινούριο να πει η τέχνη. Πως όλα έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά. Πολύ πιθανό! Αλλά μπορεί κανείς να βρει νέους τρόπους να τα εκφράσει.
Οι Vulfpeck είναι ένα funk συγκρότημα που γεννήθηκε στην Αμερική το 2011 και σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι κι αλλιώς, ένα συγκρότημα που ανέβασε στο Spotify ένα δίσκο απόλυτης σιωπής (Sleepify) με σκοπό να μαζέψει χρήματα για συναυλίες χωρίς εισιτήρια, αξίζει τον σεβασμό και την προσοχή μας. Το άρθρο αυτό όμως δεν είναι μια διαφήμιση του συγκροτήματος, αλλά ένα εγκώμιο σε ένα από τα καλύτερα live του 21ου αιώνα.
Πολυθρόνες, καναπέδες, χαλιά, φωτιστικά δαπέδου, μια κορνιζαρισμένη φανέλα του Joe DiMaggio (αναφορά στο τραγούδι “1 for 1, DiMaggio”), ένα τζάκι, δύο drum set, 18 μουσικοί (4 του συγκροτήματος και 14 guests) και ένας camera man, συνθέτουν στο Madison Square Garden ένα σκηνικό που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε stage και σαλόνι. Κάποιοι από τους guests, μέσα στους οποίους βρίσκονται μουσικοί όπως Antwaun Stanley, Cory Wong, Dave Koz, Chris Thile, Charles Jones, ο θρυλικός Nate Smith κ.α., κάθονταν στους καναπέδες πάνω στη σκηνή περιμένοντας τη σειρά τους. Μερικές φορές τραγουδούν, μερικές χορεύουν, ενώ άλλες τραβούν βίντεο με κινητό την ιστορία που γράφεται γύρω τους. Ιδιαίτερες πολυφωνίες, solo πνευστών και funk μπασογραμμές, σε συνδυασμό με την εξωστρέφεια των μουσικών και την επικοινωνία τους με το κοινό, δεν αφήνουν κανένα ασυγκίνητο.
Κατά τη διάρκεια του live ο Jack Stratton (μέλος του συγκροτήματος) καλεί τη μητέρα του στη σκηνή, η οποία εφαρμόζει ένα breath meditation προκειμένου να προετοιμάσει τους θεατές “συναισθηματικά και σωματικά για το επόμενο τραγούδι”. Ένα κατάμεστο Madison Square Garden συγχρονίζει την αναπνοή του δημιουργώντας μια μαγική στιγμή. Λίγο πριν ο Nate Smith στο “Daddy, he got a Tesla”, παρουσιάζει ένα εξωπραγματικό drum solo κατά τη διάρκεια του οποίου το υπόλοιπο συγκρότημα είναι στα γόνατα σιωπηλό, σαν σε προσκύνημα. Λίγο αργότερα, ενώ όλο το στάδιο τραγουδάει “Funky Duck”, ο Stratton ψάχνει στο κοινό να βρει την πάπια. Η αναζήτηση καταλήγει σε κυνηγητό με τον ντυμένο ως πάπια Cory Wong, ενώ για ένα εντυπωσιακό sing-along του “Back Pocket” ο Theo Katzman μετατρέπει το ακροατήριο μέσα σε 15 δευτερόλεπτα σε τρίφωνη χορωδία. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα σκηνικά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας που θα σε κάνει να χαμογελάς ακόμα και αν την παρακολουθείς μόνος σου στο σπίτι.
Η συναυλία αυτή δεν είναι μια στεγνή αναπαραγωγή κομματιών. Είναι ένα performance γεμάτο μουσική, ενέργεια, παιχνίδι, χιούμορ, επικοινωνία και πρωτότυπες ιδέες που συνθέτουν μια νέα αισθητική σκηνικής παρουσίας. Καθώς δειλά δειλά μπαίνουμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εύχομαι πως αυτό το live θα είναι η αρχή μιας νέας γενιάς, άρτια προσαρμοσμένης στην εποχή μας αλλά με ενέργεια και πάθος που παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες. Για να είναι μια συναυλία εντυπωσιακή δε χρειάζονται χορευτές και πυροτεχνήματα, όταν οι μουσικοί κάνουν ένα ολόκληρο στάδιο να χορεύει και γεμίζουν το μυαλό πολύχρωμες εκρήξεις.
Υ.Γ. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στον camera man (Ryan Lerman) ο οποίος γυρίζει όλο το live με ένα πλάνο περιπλανώμενος ανάμεσα στους μουσικούς. Έτσι, μπορεί κανείς να δει τη βιντεοσκόπηση υπό την οπτική των performer προσφέροντας μια ιδιαίτερη αίσθηση οικειότητας.
Comments are closed.