Σ’ ένα ανδροκρατούμενο και φιλοχρήματο κοινωνικό σύστημα, μάλλον είναι λογικό να μας νοιάζει γιατί ήθελε μια κοπέλα να διασκεδάσει, να ερωτευτεί, να εμπιστευθεί και να φορέσει αυτό που της αρέσει… Μάλιστα, όχι απλά μας ενδιαφέρει αλλά έχουμε και λόγο. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και να καταδικάζουμε εκείνους που θεωρούνται “αδύναμοι” μα σκέφτηκε ποτέ κανείς γιατί δεν έχουμε ποτέ λόγο στις πράξεις όλων αυτών που στιγματίζουν τις ζωές των άλλων;
Γιατί λοιπόν οι κοινωνικές αρχές δίνουν άλλοθι σε αυτούς; Ποιος είναι ο ρόλος μας ως μέλη της κοινωνίας; Γιατί κάθε μέρα, όλο και περισσότεροι από εμάς λέμε πως ζούμε σε μια σάπια κοινωνία; Και μάλιστα τα λόγια αυτά είναι ισχυρότερα όταν είναι στην ουσία της σάπια…
Μήπως τελικά δεν έχει σημασία τι φορούσαν ή που γύρισαν αργά το βράδυ; Μάλλον θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει περισσότερο ο τρόπος που σκεφτόμαστε και οι συνέπειες των πράξεων και των λόγων μας. Να μιλούμε για κακοποιούς και όχι να κρίνουμε τα θύματα. Να μην έχουμε λόγο στις ζωές των άλλων αλλά να καταδικάζουμε κακοποιητικές πράξεις.
“Τι γύρευε εκεί”, ”Μα καλά κι αυτή τι φορούσε τέτοια κοντή φούστα”, ”Τι έκανε τέτοια ώρα έξω μόνη της” και άλλες πολλές φράσεις δικαιολογούν τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις και τα θύματα ξαφνικά βρίσκονται στη θέση του θύτη.
Καιρός λοιπόν είναι να ενοχοποιήσουμε τους νταήδες, τους βιαστές, τους κακοποιούς και όχι την Ελένη, τη Γαρυφαλλιά και κάθε θύμα.