Ξεκινώντας, είναι σημαντικό να διευκρινίσω πως υπάρχουν δυο κύκλοι (σεζόν) που αφορούν δύο τελείως διαφορετικές ιστορίες. Σε πρώτη φάση, θα αναφερθώ στη 1η από τις δύο (ίσως αργότερα να έρθει και η στιγμή της 2ης). Αρχικά, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Σαν λάτρης του μυστηρίου, δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι πιο ελκυστικό από αληθινές ιστορίες τέτοιου τύπου που μεταφέρονται στην οθόνη. Οφείλω να εκμυστηρευτώ πως ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό που φανταζόμουν. Η γενική ιδέα, στην οποία στηρίζεται, είναι η επιβίωση, αν τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αν και αποτελείται από μόλις 10 επεισόδια, μας προσφέρεται μια ολοκληρωμένη οπτική της προσωπικότητας κάθε ήρωα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς η σειρά περιλαμβάνει πάρα πολλούς χαρακτήρες που όλοι τους παίζουν σημαντικό ρόλο στην έκβαση των γεγονότων.
Οι πρωταγωνιστές αποτελούν ένα φανταστικό μείγμα εξυπνάδας-πονηριάς και αφέλειας που προσφέρει έναν ανεκτίμητο ρεαλισμό. Ο Καπετάνιος Κροιζερ (Jared Harris) είναι το κύριο πρόσωπο της υπόθεσης, ένας χαρακτήρας εσωστρεφής, ευφυής και απρόσμενα διορατικός, που δεν σου κάνει εντύπωση εκ πρώτης όψεως. Ο Harris είναι ο κατάλληλος ηθοποιός γι’ αυτόν τον ρόλο, καθώς έχει δείξει ότι είναι παραπάνω από ικανός σε ρόλους έξυπνου και προνοητικού ανθρώπου που βλέπει και προειδοποιεί για την μεγάλη-επικείμενη καταστροφή, αλλά συνήθως (πάντα δηλαδή) δεν τον πιστεύουν. Αναφέρομαι στην σειρά Chernobyl, στην οποία είναι εξίσου καταπληκτικός.
Το γεγονός ότι παίζει έναν ρόλο στα μέτρα του, καθιστά αναγκαίο να κριθεί πιο αυστηρά. Το ότι εξελίσσεται σε κάθε επεισόδιο, περνάει τόσο ξεκάθαρα διαφορετικά στάδια και φαίνεται τόσο έντονα στην προσωπικότητά του, στην κίνησή του και γενικά σε όλη την παρουσία του, επιβεβαιώνει τις ικανότητές του. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένας αρκετά υποτιμημένος ηθοποιός που αξίζει πολύ περισσότερα από όσα έχει λάβει στην καριέρα του μέχρι τώρα. Επίσης, πολύ ενδιαφέρουσα είναι η χημεία ανάμεσα στον Κάπτεν Κρόιζερ και τον ανθυποπλοίαρχο James Fitzjames (Tobias Menzies). Η σχέση τους αναπτύσσεται σταδιακά και καταλήγει τελείως διαφορετικά από το πώς ξεκίνησε. Νομίζω αυτή είναι και η δυναμική της σειράς, το πόσο φυσικά και ρεαλιστικά αναπτύσσονται και μεταλλάσσονται οι σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες.
Ακόμη, δεν θα έπρεπε να παραλείψω τα φανταστικά τοπία και την φωτογραφία της, καθώς λαμβάνει χώρα στην Ανταρκτική, ένα μέρος αρκετά περίπλοκο, αφού το μισό χρόνο έχει σκοτάδι και το άλλο μισό φως. Ίσως, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα. Όμως και αυτό έχει αντιμετωπιστεί με μαεστρία και μας προσφέρεται ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα.
Ολοκληρώνοντας, θεωρώ ότι το «Terror» αποτελεί μία πολύ έξυπνη ιστορία επιβίωσης. Υπήρξαν πολλές φορές που ένιωσα απορροφημένος. Δεν με κούρασε καμία στιγμή και δεν με άφησε με καμία απορία, πράγμα σημαντικό γιατί κάθε γεγονός αποτελούσε ένα μικρό κομμάτι του μεγάλου παζλ που ονομάζεται τέλος.