You know why this is my favorite tree? Cause it’s tipped over and it’s still growing.
Η 6χρονη Moonee μεγαλώνει με τη μητέρα της την Hailey, ένα μετά βίας ενήλικο και βαθιά προβληματικό κορίτσι, στο μοτέλ Magic Castle. Μια ιδιόμορφη προσομοίωση γειτονίας, το μοτέλ και τα ίδια κατηγορίας γειτονικά καταλύματα, παρέχουν στέγη σε ανθρώπους άστεγους που μοιάζουν περισσότερο κακέκτυπα οικογενειών, παρά κανονικές οικογένειες. Ανύπαντρες μητέρες και μικροεγκληματίες, αποτελούν τους σύγχρονους αντιήρωες, που προδομένοι από το Αμερικάνικο όνειρο, προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ένα Μοτέλ, βαμμένο μωβ και τοποθετημένο κοντά- αλλά έτη φωτός μακριά- από το πάρκο της Disney στη Φλόριντα των ΗΠΑ. Αυτό είναι το σκηνικό, στο οποίο εκτυλίσσεται η παράδοξα τρυφερή ιστορία που μας διηγείται ο Sean Baker στην τελευταία του ταινία. Μια ταινία απλή, πολύχρωμη, που βρίθει από παιδική αφέλεια και ενήλικα αδιέξοδα. Γεμάτη οξύμωρα σχήματα, μοιάζει με την απέλπιδα προσπάθεια της μαγείας να αναδυθεί μέσα από την απόλυτη παρακμή.
Στο επίκεντρο της αφήγησης, βρίσκεται μια παρέα τριών παιδιών μέσα από τα μάτια των οποίων καλούμαστε να γνωρίσουμε την αθέατη πλευρά των παραμυθιών. Η Moonee και οι φίλοι της που διψούν για παιχνίδι, αντιλαμβάνονται τον ζοφερό κόσμο γύρω τους υπό το φίλτρο της παιδικής τους αθωότητας. Αφήνουν, λοιπόν, τη δυσάρεστη πλευρά της ζωής να γίνει αντιληπτή μόνον από τον θεατή, σαν ένα ενοχλητικό υπονοούμενο και μια διαρκή υπενθύμιση: Παρά τα ζωντανά χρώματα, τις φωτεινές πινακίδες και τα παιδικά γέλια, δεν βρισκόμαστε στη Disneyland, αλλά σε ένα μέρος που η βραδιά κοστίζει 32 δολάρια και υπάρχουν κοριοί πίσω από τα προσκέφαλα των κρεβατιών.
Η Hailey, δεν προσφέρει στη Monnee τίποτα περισσότερο από μια ασυμβίβαστη αγάπη, πασχίζοντας παράλληλα να εξασφαλίσει τα απολύτως απαραίτητα. Αποτελεί την μοναδική σταθερά στη σαθρή ζωή της κόρης της, παρόλο που η ίδια είναι εξαιρετικά ασταθής. Ο Willem Dafoe υποδύεται τον Bobby, διευθυντή του Μοτέλ. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο ρόλος αυτός είναι ο πιο ρεαλιστικά τρυφερός ρόλος της καριέρας του, τον οποίο και υπηρετεί με αξιοσημείωτη αφοσίωση. Ο Bobby είναι το υποκατάστατο της πατρικής φιγούρας, που απουσιάζει από τη ζωή των παιδιών, παρέχοντάς τους μια γλυκιά αυστηρότητα, γεμάτη αγάπη, μαζί με την απαραίτητη προστασία, την οποία οι κηδεμόνες τους μοιάζουν ανεπαρκείς να την εξασφαλίσουν.
Ο Sean Baker συνθέτει με μαεστρία μια ταινία για ένα διαφορετικό περιθώριο, όχι αυτό που συνήθως αποτυπώνεται στα Χολλιγουντιανά δράματα, αλλά που συνήθως αποσιωπάται. Προβάλλει με αφοπλιστική απλότητα μικρές ιστορίες ενηλικίωσης, φιλίας και οικογενειακών δεσμών που εκτυλίσσονται παράλληλα, διασταυρούμενες μεταξύ τους. Ο μικρόκοσμος του Μοτέλ συμβιώνει αθόρυβα, σχεδόν παρασιτικά με το φανταχτερό κόσμο της Disneyland, των τουριστών και της πολυτέλειας, αντιπροσωπεύοντας μάλλον την απογοητευτική άκρη του πολύχρωμου ουράνιου τόξου που θαυμάζουν τα παιδιά σε μια σκηνή της ταινίας.
Το Τhe Florida Project είναι μια ταινία γλυκόπικρη, αφοπλιστικά ειλικρινής, ένας ύμνος στα ζεστά καλοκαίρια και στα παιδικά όνειρα που χάνονται κατά την απότομη προσγείωση στον κόσμο των ενηλίκων.