Οι περισσότερες αλήθειες δεν έρχονται σε όμορφα περιτυλίγματα. Δεν τις αναγνωρίζουμε εύκολα ακόμα και όταν είναι μπροστά μας και σίγουρα δεν είναι ευκολόπεπτες. Τις σκληρότερες αλήθειες μάλιστα, δεν τις βροντοφωνάζουμε αλλά τις ψιθυρίζουμε, γιατί έχουν τη δύναμη να αμφισβητούν τα θεμέλιά μας. Χωρίς πολλές περιστροφές και περιτυλίγματα λοιπόν, είμαστε αναλώσιμοι. Και δεν αναφέρομαι φυσικά oύτε στην ομώνυμη box office ταινία, ούτε στα φιλοσοφικά ερωτήματα περί ανθρώπινης ύπαρξης ή μετά θάνατον ζωής. Είμαστε αναλώσιμοι στις διαπροσωπικές μας σχέσεις αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους συνάπτουμε σχέσεις είναι περαστικοί.
Φίλοι που κράτησαν απόσταση, σχέσεις που δεν άντεξαν και συνεργασίες που ολοκληρώθηκαν, έχουν κοινό παρονομαστή. Πρόκειται για πρόσωπα με τα οποία υπήρχε καθημερινή τριβή, μας έβγαλαν τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό, τέσταραν τα όριά μας και δημιουργήσαμε αναμνήσεις. Οι δρόμοι μας κάποια στιγμή χώρισαν, η θέση τους όμως δεν έμεινε για πολύ κενή. Νέα πρόσωπα αργά ή γρήγορα ήρθαν να τη γεμίσουν, να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και να γεμίζουν τις μέρες μας. Ο κύκλος μας, λοιπόν, διαρκώς αλλάζει χωρίς να έχει σημασία εάν μεγαλώνει ή μικραίνει.
Πριν όμως νιώσεις ξεχωριστός για τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή σου, άκου πως και εσύ είσαι περαστικός στις δικές τους ζωές. Όσο λογική και να φαίνεται η συγκεκριμένη φράση είναι μία συνειδητοποίηση που δεν γίνεται εύκολα. Όταν το κέντρο του κόσμου μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, δύσκολα αναλογιζόμαστε τον αντίκτυπο που αφήνουμε στις ζωές των άλλων. Είτε βρήκαμε μόνοι την έξοδο από τις ζωές τους, είτε μας την υπέδειξαν, το αποτέλεσμα είναι ότι βρήκαν τελικά αντικαταστάτη. Μπορεί να χαιρόμαστε που προχώρησαν, αλλά η σκέψη πως ο χρόνος μαζί τους δεν γυρίζει πίσω, αφήνει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.
Γιατί όμως είμαστε αναλώσιμοι ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό;
Γιατί ο άνθρωπος όσο και να φοβάται την αλλαγή δεν μένει στάσιμος, αλλά εξελίσσεται. Το βασικότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται. Η ικανότητα αυτή μάλιστα, έχει προσδώσει στο σύγχρονο ανθρώπινο είδος 200.000 χρόνια ζωής. Χωρίς την εξελικτική ικανότητα, ο νεολιθικός άνθρωπος δεν θα αξιοποιούσε το περιβάλλον του προκειμένου να δημιουρήσει νέες μορφές οργάνωσης της ζωής. Σε έναν κόσμο που συνεχώς τρέχει και τα ερεθίσματα πολλαπλασιάζονται είναι αδύνατο να μείνουμε ίδιοι. Συνέχεια θα προκύπτουν νέες εκδοχές του εαυτού μας για να ανταποκριθούν στις εκάστοτε συνθήκες. Ανεξαρτήτως ηλικίας, η διαδικασία να ανακαλύπτουμε και να εφευρίσκουμε ταυτότητες δεν μπορεί να παύσει. Βασική προϋπόθεση βέβαια, είναι να είμαστε ανοιχτοί και πρόθυμοι να τις ανακαλύψουμε.
Είμαστε αναλώσιμοι.
Δεν έχω βρεί ακόμα πως να διαχειριστώ την αλήθεια αυτή. Το σίγουρο είναι ότι την αποδέχομαι.