Εάν κάτι με προβληματίζει πολύ συχνά, αυτό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Θεωρώ πως, ενώ είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μας, εμείς είτε τις βολεύουμε ανάμεσα σε διαλείμματα υποχρεώσεων είτε δεν δουλεύουμε αρκετά για να τις εξελίξουμε. Και θα μου πεις, πώς να δουλέψεις μια ανθρώπινη σχέση, αυτές είτε κυλάνε από μόνες είτε όχι. Κυλάνε, όμως, τελικά από μόνες τους;
Πιστεύουμε πως αρκεί να διαβάζουμε, να μελετάμε, να δουλεύουμε, να αφιερώνουμε χρόνο στις υποχρεώσεις μας και με βάση αυτό καθορίζουμε το χρόνο που θα αφήσουμε για τους ανθρώπους μας. Κι όταν αναφέρομαι στους ανθρώπους μας, εννοώ φίλους, οικογένεια και ερωτικές σχέσεις. Και το χειρότερο είναι πως πιστεύουμε πως έτσι διατηρούνται κιόλας. Θεωρούμε πως, όταν θα βρούμε χρόνο, τότε κι ο άλλος άνθρωπος θα είναι εκεί να μας περιμένει. Μα μάντεψε, τα πάντα ῥεῖ και ουδέν μένει, ειδικά αν δεν προσπαθείς για να το κρατήσεις. Έχουμε μάθει να τα θεωρούμε όλα δεδομένα και γι’ αυτό δεν προσπαθούμε αρκετά, ακόμη κι αν αυτό το ‘’κάτι’’ είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Μα το μόνο δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο και δουλειά, πρώτα με τον εαυτό σου κι έπειτα με τους ανθρώπους σου. Πρώτα χρόνο, γιατί σε μια κοινωνία που όλα κυλούν τόσο γρήγορα, ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό, και δεύτερον δουλειά εννοώντας σκέψη, αξιολόγηση, για να έρθει κι η εξέλιξη.
Πόσο πιο υγιείς ανθρώπινες σχέσεις θα είχαμε άραγε, εάν αξιολογούσαμε το πόσο προσπαθούμε γι’ αυτές ή εάν θα προσπαθούσαμε με το ενδεχόμενο ότι εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα αποτύχουν;
Η φράση πως “ό,τι αφήνεις σε αφήνει” δεν είναι τυχαία, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους. Οπότε, μην σου κάνει εντύπωση αν παρατηρήσεις τους ανθρώπους της ζωής σου που προσπαθούν λίγο περισσότερο, κάποια στιγμή να σταματήσουν να το κάνουν. Μάλλον ήρθε η στιγμή να κλείσεις το τηλέφωνο (αφού στείλεις 6 στο 13033) και να προσαρμόσεις για μια ημέρα το πρόγραμμα των υποχρεώσεων σου με βάση αυτό, με βάση τους ανθρώπους σου.