tʰéros

Ξέρω πάει καιρός,

Προτιμώ το “θέρος”, γιατί καλοκαίρι θα ‘πρεπε να ‘ναι πάντα.

Ή γιατί ο νους μου στο άκουσμα της λέξης “θέρος” κρατά μόνο το “έρως”.

Έρως όπως αυτός ο σαρκικός – όταν η ζεύξη ύδατος και κορμιού μοιάζει ανάγκη εγγενής και αχόρταγη. Γιατί τα σημάδια που άφησε το αλάτι αρνούμαι να τα ξεπλύνω.

Έρως όπως αυτός ο πλατωνικός – όταν το κύμα σέρνει μαζί τις αμαρτίες μου και με βαπτίζει ελεύθερη. Γιατί το βάθος της θαλάσσης χωράει κάπως την ψυχή μου.
Και για πάντα ανεκπλήρωτος – προσμένοντας να ξαναζήσει.

Και μισώ τους ανεκπλήρωτους έρωτες.

Μισώ το “πάντοτε σε περίμενα”.

Μα υποκύπτω στο αυγουστιάτικο δείλι και ο φλοίσβος κάτω απ’το μαξιλάρι δεν με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια.

Θυμάμαι να ρωτάς γιατί μισώ τούτη την εποχή του χρόνου – και τώρα ξέρω.

Γιατί ο νους μου στο άκουσμα της λέξης “θέρος” κρατά μόνο το “τέλος”.

Πιστεύω εις ένα θέρος ατελές και ανυπεράσπιστο,

μετόχι Αγίας νοσταλγίας

τάφο υδάτινο των περασμένων αιώνων.